«Μαχόμενη γυναίκα» ποίημα του Ανέστη Χριστίδη

ΠΟΙΗΣΗ
Ανέστης Χριστίδης

Μαχόμενη γυναίκα

Την ώρα που έπινα καφέ, σε είδα
Μια φωτογραφία, τα ξανθά σου μακριά μαλλιά φώναζαν
Υπάρχω, μπροστά στο κράνος την πλαστική ασπίδα της καταστολής.
Που το κουφάρι μιας γυναικείας ύπαρξης κράταγε όρθια.
Ξανθοί βόστρυχοι μακρινοί δίπλα στην σημαία της Παλαιστίνης.
Ορμή που πηγάζει από το δίκιο αγώνα σου τους τρομάζει.
Το βράδυ θα ξαπλώσουν και οι δύο στην αγκαλιά του έρωτα
Μα τα όνειρα που τον γλυκαίνουν δε χωράνε παντού.
Αγώνας και όνειρα γεμίζουν την ζωή με γλυκά χαμόγελα μιας χαραυγής,
που οι τύραννοι ζητάν στο κρασί να βρουν.

Για περισσότερα ποιήματα του Ανέστη Χριστίδη
στην ιστοσελίδα ΠΟΙΗΜΑΤΙΚΑ

***

 

 

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ Το ΚΚΕ μπορεί να εμποδίσει αντιλαϊκά μέτρα και να διεκδικήσει ανακούφιση για το λαό (VIDEO)

ΕΚΛΟΓΕΣ ΙΟΥΛΗ 2019

ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΝ Η ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, Η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ, Η ΕΛΠΙΔΑ (VIDEO – ΦΩΤΟ)

ΕΚΛΟΓΕΣ

Παρασκευή 28/06/2019 – 20:56 – Ενημέρωση: Παρασκευή 28/06/2019 – 22:41

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ

Το ΚΚΕ μπορεί να εμποδίσει αντιλαϊκά μέτρα και να διεκδικήσει ανακούφιση για το λαό (VIDEO)

Στις εκλογές να ενισχυθεί το ΚΚΕ που μπορεί πραγματικά να εμποδίσει αντιλαϊκά μέτρα, τόνισε ο ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος Δημήτρης Κουτσούμπας στο δελτίο ειδήσεων του «ΑΝΤ1» και υπογράμμισε ότι έχει έτοιμες προτάσεις νόμου για την ανακούφιση των ανέργων, για 751 ευρώ κατώτερο μισθό, για το Ασφαλιστικό και άλλα προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων.

Πρόσθεσε ότι με δυνατό ΚΚΕ θα μπορούμε να αποτρέπουμε μέτρα, αλλά και να αναπτύσσονται αγώνες που θα ασκούν πίεση για μέτρα ανακούφισης του λαού και ταυτόχρονα να σημάνει το άνοιγμα ενός δρόμου για να υπάρξει πραγματικά λαϊκή διακυβέρνηση. Ανέφερε χαρακτηριστικά πως αν το ΚΚΕ είχε π.χ. 15% δεν θα μπορούσαν να περάσουν τα μνημόνια και τα αντιλαϊκά μέτρα.

Έκανε λόγο για κόμμα μιας χρήσης αναφερόμενος σε αυτό του Γ. Βαρουφάκη που αντικειμενικά λειτουργεί ως ανάχωμα και υπενθύμισε ότι το 2015 ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ οδήγησε τη χώρα στο 3ο μνημόνιο και επέκτεινε τα δύο προηγούμενα. Κάλεσε το λαό σε επαγρύπνηση για τις εξελίξεις στο Αιγαίο και την κυπριακή ΑΟΖ, σημειώνοντας ότι υπάρχει ανησυχία για την τουρκική επιθετικότητα και σχολίασε πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στρουθοκαμηλίζει για να μη βλέπει την τουρκική προκλητικότητα. Χαρακτήρισε απογοητευτικό το αποτέλεσμα της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, λέγοντας πως είναι λόγια του αέρα όσα αναφέρονται στα Συμπεράσματα.

«ΑΛΗΤΗΣ Ο ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΟΔΥΣΣΕΑΣ – ΑΛΗΤΙΣΣΑ Η ΩΡΑΙΑ ΕΛΕΝΗ» της Παρασκευής Σιδερά – Λύτρα

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ της λέξης  ΑΛΗΤΕΙΑ
…………………………………………

ΑΛΗΤΗΣ Ο ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΟΔΥΣΣΕΑΣ – ΑΛΗΤΙΣΣΑ Η ΩΡΑΙΑ ΕΛΕΝΗ

Της Παρασκευής Σιδερά-Λύτρα 

Για την εύηχη λέξη – ήδη ομηρικής ρίζας – αλητεία και τα συναφή της: αλήτης, αλητεύω (παράγωγα του αλάομαι = περιπλανώμαι, περιφέρομαι) θα μπορούσαν να γραφούν ολόκληρες πραγματείες – και έχουν γραφεί. Είναι γοητευτικό να παρακολουθήσει κανείς στα σωζόμενα γραπτὰ κείμενα τη χρήση αυτών των λέξεων ανά τους αιώνες της εξέλιξης της ελληνικής γλώσσας και την αλλαγή των σημασιών τους κατά τις συνθήκες και τις προθέσεις του χρήστη.

Σε ό,τι ακολουθεί, περιορίζομαι όμως μόνο σε αναφορά και παράθεση ελάχιστων χωρίων από τα παλαιότερα έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, από την Οδύσσεια και την αττική τραγωδία, όπου οι λέξεις „αλήτης“, „αλητεύω“, „αλητεία“, δεν έχουν τη σημασία, που εννοεί κανείς σήμερα, αποδίδοντάς την σε πρόσωπα και καταστάσεις.

Ο πολύπλαγκτος και κοσμογυρισμένος Οδυσσέας „αλητεύει“, περιπλανάται· και ως „αλήτης“, περιπλανώμενος επαίτης, θα φτάσει στην Ιθάκη και θ᾽ ανεβεί στα δώματα τα υψηλά που του ανήκουν. Ως „αλήτης“ εκλαμβάνεται, φτάνοντας πρώτα στην καλύβα του χοιροβοσκού Εύμαιου· ως κάποιος που „ζητιανεύοντας φθάνει στον δήμο της Ιθάκης“ („αλητεύων Ιθάκης ες δήμον ίκηται“,  ραψωδία ξ, στίχ. 126), όπως άλλοι „άνδρες περιφερόμενοι ζητιάνοι που έχουν ανάγκη των προς το ζην“ („ κομιδής κεχρημένοι άνδρες ἀλήται“, ξ, στίχ. 124). Αλλά κι ο ίδιος ο „θείος Οδυσσέας“, μιλώντας για τον εαυτόν του και τον Τηλέμαχο: λέει στον Εύμαιο: „κι αν έλθει αλητεύοντας ο γυιός του ένδοξου Οδυσσέα ή κι αυτός ο ίδιος…“ (ή παις εξ Οδυσήος αμύμονος ηέ και αυτός έλθοι αλητεύων…“, ραψωδία π, στίχ. 100–101). Και όταν στην εξέλιξη της δράσης ο αλήτης Οδυσσέας φτάνει μαζί με τον Εύμαιο και τον Τηλέμαχο στο παλάτι, όπου οι μνηστήρες τρων και πίνουν, και προκύπτει η πρώτη αντιπαράθεση με αυτούς, ο Αντίνοος „χολωμένος“ λοιδορεί τον ζητιάνο και πετάει ένα σκαμνί και χτυπά τον δεξιό ώμο τον „δύστηνον αλήτην“ (ραψωδία ρ, στίχ. 483). Ατρόμητος όμως αυτός μένει σαν βράχος ακίνητος.

Η Πηνελόπη, όταν άκουσε για το επεισόδιο, ζητάει από τον Εύμαιο, να οδηγήσει τον ξένον ενώπιόν της, για να αντλήσει από αυτόν πληροφορίες για τον σύζυγό της. Αναστατώνεται, όταν πληροφορείται από τον χοιροβοσκό, πως ο ξένος αλήτης δεν ανταποκρίνεται άμεσα στην επιθυμία της: „Δεν μου τον φέρνεις, Εύμαιε; τί σκέφτηκε ο ζητιάνος; φοβάται κάποιον από κάπου αλλού ή ντρέπεται εδώ μέσα στο παλάτι; είναι κακός όμως ζητιάνος ντροπαλός“ („ου συ γ᾽ άγεις, Εύμαιε; τί τούτ᾽ ενόησεν αλήτης; / ή  τινά που δείσας εξαίσιον ήε και άλλως / αιδείται κατά δώμα; κακός δ᾽αιδοίος αλήτης“, ραψωδία ρ, στίχ. 576–578). Πριν από τη λύτρωση του οίκου του από τα πολύχρονα κακά, πριν από τον εξολοθρεμό των μνηστήρων, στον αλήτη Οδυσσέα με εντολή της Πηνελόπης προσφέρεται το τόξο, για να αποδείξει τις ικανότητές του στη χρήση του. Και όταν εκείνος, κάτω από τα έκθαμβα, γεμάτα απορία βλέμματα των μνηστήρων, το χειρίζεται ως έμπειρος γνώστης, ένας από αυτούς θεωρεί, ότι ο Οδυσσέας είναι  „ένας ζητιάνος έμπειρος κακών“ („κακών έμπαιος αλήτης“, ραψωδία φ, στίχ. 400).

Σε „αλητεία“, σε περιπλάνηση πικρή στα ξένα, ζούσαν και μορφές τραγωδιών. Της ομηρικής Ελένης,  – έτσι το θέλει ο Ευριπίδης στην τραγωδία του με τον τίτλο Ελένη – μόνο το είδωλό της έφτασε στην Τροία, την „αληθώς Ελένη“ την έκλεψε ο Ερμής και, για να την σώσει, την έφερε στην Αίγυπτο, όπου πλανάται πικραμένη, έχοντας έναν μόνο πόθο: Να επιστρέψει στη Σπάρτη „εγκαταλείποντας την πικρή αλητεία“ („εκλιποῦσα αλητείαν πικράν“, Ελένη, στ. 934). Ο Ίων, ο γυιός του Απόλλωνα και της Κρέουσας, ο οποίος στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη ζει σε αλητεία εξόριστος στους Δελφούς μακριά από την Αθήνα, προτρέπεται από τον Ξούθο „να εγκαταλείψει τα δάπεδα του Θεού και την αλητεία και να έλθει στην Αθήνα“ („εκλιπὼν θεού δάπεδ᾽αλητείαν τε σην / ες τας Αθήνας στείχε …“, Ίων, στίχ. 576–577). Αλλά και η δυστυχής Ιώ διάγει τον βίο της σε άθλιες περιπλανητικές αλητείες ως περιφερόμενη αγελάδα, πάσχουσα από τον οίστρο που της έστειλε η εκδικητική Ήρα, μη συγχωρώντας το παραστράτημα του άπιστου συζύγου της Δία, τους έρωτές του με την ιέρειά της την Ιώ. Ο Ζεύς βέβαια ζει και βασιλεύει σε θεούς και ανθρώπους, ενώ η Ιώ πλανιέται με „βάσανα σε άθλιες περιπλανήσεις που τις επέβαλε η Ήρα“ („ δυσπλάνοις Ἥρας ἀλατείαις πόνων“ , Αισχύλος, Προμηθεύς δεσμώτης, στιχ. 900).

Τη ζωή του αλήτη, του εξόριστου μακριά από την πατρική του γη, θα βιώσει και ο μητροκτόνος Ορέστης, κυνηγημένος από τις Εριννύες. Ο ίδιος στην τραγωδία του Αισχύλου Χοηφόροι (στίχος 1042) χαρακτηρίζει τον εαυτό του με τα λόγια: „εγώ δ᾽ αλήτης τήσδε γης απόξενος“. Προδιαγεγραμμένη ήταν η μοίρα του της εξορίας και της περιπλάνησης. Την προφητεύει και η Κασσάνδρα στην αισχυλική τραγωδία με τον τίτλο Αγαμέμνων: Θα έλθει ο μητροκτόνος τιμωρός εκδικητής για τον θάνατο του πατέρα ως „φυγάς δ᾽αλήτης τήσδε γης απόξενος“ (στίχ. 1282).

Συνειρμικά μάς μεταφέρει η τελευταία φράση στον λόγο του „αλήτη“ φιλοσόφου Εμπεδοκλή: „είμαι εξόριστος απ᾽ τους θεούς και περιπλανώμενος“ („ειμὶ φυγάς θεόθεν και αλήτης“, Εμπεδοκλής, Απόσπασμα 115).

„Αλήτες“, ως εκ τούτου, οι ομηρικοί μας ήρωες! Ζητιάνος, περιπλανώμενος „αλήτης“ ο Οδυσσέας, αλήτισσα, πλανώμενη εις „αλητείαν πικράν“ η όμορφη Ελένη, και ο Ορέστης, από τὴ δεύτερη γενιά πλέον, „αλήτης“, φευγάτος από τη γη του, „απόξενος“– αλλά, όλοι τους όχι αλήτες πανούργοι, δόλιοι εκμεταλλευτές της εξουσίας και της καταπίεσης.

Σε κλίμα μεγάλης συγκίνησης το «ύστατο αντίο» στο Δημήτρη Χριστόφια (ΦΩΤΟ)

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Τρίτη 25/06/2019 – 22:29 – Ενημέρωση: Τρίτη 25/06/2019 – 22:53

ΚΥΠΡΟΣ

 

Σε κλίμα μεγάλης συγκίνησης και οδύνης, παρουσία πλήθους κόσμου, φίλων και συντρόφων, όπως και της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας της Κύπρου, και με τιμές εν ενεργεία προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Τρίτης 25 Ιούνη στο κοιμητήριο της Έγκωμης, η κηδεία του Δημήτρη Χριστόφια, πρώην προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και πρώην ΓΓ της ΚΕ του ΑΚΕΛ, που «έφυγε» από τη ζωή την Παρασκευή 21 Ιούνη, σε ηλικία 73 χρονών. Την ελληνική κυβέρνηση εκπροσώπησε ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας, και τη ΝΔ, ο τομεάρχης εξωτερικής πολιτικής του κόμματος, Γ. Κουμουτσάκος.

Λίγο μετά τις 3 το μεσημέρι κατέφθασε στον ιερό ναό της του Θεού Σοφίας, στο Στρόβολο της επαρχίας Λευκωσίας, όπου τελέστηκε η εξόδιος ακολουθία, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας, επικεφαλής πολυμελούς κλιμακίου στο οποίο συμμετείχαν μεταξύ άλλων οι Γ. Μαρίνος μέλος του ΠΓ της ΚΕ, Ν. Αμπατιέλος, γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ και μέλος της Γραμματείας της ΚΕ και Γ. Μανουσογιαννάκης, μέλος της ΚΕ.

Ο Δ. Κουτσούμπας έγινε δεκτός με θερμά παρατεταμένα χειροκροτήματα από συγκεντρωμένους έξω και μέσα στην εκκλησία, μέλη και φίλους του ΑΚΕΛ και του ΚΚΕ, απλούς εργαζόμενους του νησιού που εξέφρασαν έτσι τους στενούς συντροφικούς δεσμούς αλληλεγγύης μεταξύ των δυο κομμάτων. Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ συλλυπήθηκε τους οικείους του εκλιπόντα, την οικογένεια και την ηγεσία του ΑΚΕΛ, ενώ υπέγραψε στο βιβλίο των συλλυπητηρίων. Στο τέλος της τελετής κατέθεσε εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ στεφάνι στο φέρετρο του Δημήτρη Χριστόφια.

Βαθιά διεθνιστής, πάντα στο πλευρό της εργατικής τάξης της Ελλάδας

Σε δηλώσεις του, απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων για τη γνωριμία και τη φιλία που τον ένωσε με τον Δ. Χριστόφια, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, ανέφερε μεταξύ άλλων πως ήταν βαθιά διεθνιστής, πάντα στο πλευρό της εργατικής τάξης της Ελλάδας. (Δείτε εδώ video και διαβάστε ολόκληρη τη δήλωση)

Στο βιβλίο συλλυπητηρίων, ο Δ. Κουτσούμπας έγραψε:

«Η ΚΕ του ΚΚΕ, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες της Ελλάδας, οι αγωνιζόμενοι Έλληνες εργαζόμενοι, αποτίουμε βαθύ φόρο τιμής στη μνήμη του συντρόφου Δημήτρη Χριστόφια, εξέχοντα παράγοντα του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, αναγνωρισμένο ηγέτη του ΑΚΕΛ και συνολικά του Κυπριακού λαού, που τον υπηρέτησε από πολλές εξέχουσες θέσεις μέχρι αυτήν του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Θα τον θυμόμαστε πάντα με συντροφική αγάπη και εκτίμηση.

Θερμά συλλυπητήρια στην ΚΕ του ΑΚΕΛ, στους ΑΚΕΛίτες και τις ΑΚΕΛίττισες, στα μέλη και στελέχη της ΕΔΟΝ και σε όλη την οικογένειά του, ιδιαίτερα στη σ. Έλση και τα 3 παιδιά του, Μαριάννα, Χριστίνα και Χρήστο.

Για την ΚΕ του ΚΚΕ

Δημήτρης Κουτσούμπας

ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

25/6/2019».

«Με το μέτωπο ψηλά. Γιατί σαν κομμουνιστής και σαν άνθρωπος έκαμες το καθήκον σου»

Αποχαιρετώντας εκ μέρους του ΑΚΕΛ τον εκλιπόντα, ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ, Άντρος Κυπριανού, σημείωσε μεταξύ άλλων πως ο Δ. Χριστόφιας «σήκωσε ακόμα ψηλότερα, τον τίτλο του κομμουνιστή, τον τίτλο του ΑΚΕΛιστή, το αξίωμα του γενικού γραμματέα του ΑΚΕΛ, του προέδρου της Βουλής, το αξίωμα του προέδρου της Δημοκρατίας», ενώ αναφέρθηκε αναλυτικά στη ζωή, το έργο και την προσφορά του.

Ξεχωριστή αναφορά έκανε στον αγώνα του για την επανένωση της Κύπρου σημειώνοντας πως: «Ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν ήταν ο Δημήτρης μόνο των Ελληνοκυπρίων. Ήταν ολόκληρου του κυπριακού λαού. Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων, Μαρωνιτών, Λατίνων, Αρμενίων. Αυτό το κέρδισε με την πολύχρονη προσφορά του στον τόπο».

Σημείωσε ακόμη πως ο «Δημήτρης Χριστόφιας δεν ήταν μόνο ο Δημήτρης Χριστόφιας της Κύπρου. Είναι μια ιστορική φυσιογνωμία του διεθνούς στερεώματος. Η διεθνής δράση του μέσα από κάθε αξίωμα που ανέλαβε υπήρξε πολυδιάστατη. Πρώτιστος στόχος του πάντα η προώθηση της υπόθεσης της Κύπρου και η δικαίωση της μαρτυρικής μας πατρίδας. Ιδεολογικό υπόβαθρο στην θεώρηση του κόσμου ο συνεπής προλεταριακός του διεθνισμός, που δεν του επέτρεπε, τη βολική για πολλούς, ουδετερότητα. Στάθηκε πάντα αλληλέγγυος στο πλευρό των αγωνιζόμενων λαών. Στάθηκε πάντα ταξικά αλληλέγγυος προς τους εργαζόμενους όλου του κόσμου που μάχονται για το δίκαιο τους. Έλεγε τον ιμπεριαλισμό με το όνομά του και του καταλόγιζε την ευθύνη για τους πολέμους και τη δυστυχία που κυριαρχούν στον σύγχρονο κόσμο».

«Κλαίνε για σένα σήμερα όλοι αυτοί που τίμησες όσο ζούσες… Οι απλοί και ταπεινοί κλαίνε για σένα. Καρφιτσώνουν σήμερα το δάκρυ τους στο πέτο σου, το τελευταίο και το μεγαλύτερο παράσημο … Φεύγεις όπως ήρθες. Με τα χέρια καθαρά. Έντιμος, αξιοπρεπής και ακέραιος ως το τέλος. Με το μέτωπο ψηλά. Γιατί σαν κομμουνιστής και σαν άνθρωπος έκαμες το καθήκον σου», σημείωσε στον επικήδειο του ο γιος του Δημήτρη Χριστόφια και γραμματέας του ΚΣ της ΕΔΟΝ, Χρίστος Χριστόφιας.

Σε άλλο σημείο του επικήδειου ο Χρ. Χριστόφιας σημείωσε: «Αγαπούσες πολύ και βαθιά τη νεολαία. Είχες πάντα στην έννοια σου την ΕΔΟΝ, είχες πάντα ως προτεραιότητα σου τους νέους ανθρώπους από κάθε αξίωμα που πέρασες. Εξάλλου με κάθε ευκαιρία έκλεβες χρόνο για να βρεθείς με τους νέους, για να συζητήσεις με τους νέους, για να τους αφουγκραστείς.

Αγαπούσες πολύ και βαθιά την Κύπρο και τους ανθρώπους της. Το σύνθημα: «Οι Τούρκοι της Κύπρου δεν είναι εχθροί μας, οι Τούρκοι της Κύπρου είναι αδερφοί μας» ήταν για σένα ευαγγέλιο. Δεν είχες απλώς σχέσεις με τους προοδευτικούς τουρκοκύπριους. Είχες δεσμούς, συντροφικούς, φιλίας και αδελφοσύνης.

Αντίκριζες τον κυπριακό λαό στην ολότητά του. Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους, Μαρωνίτες, Αρμένηδες και Λατίνους. Έφυγες με τον καημό της μοιρασμένης μας πατρίδας. Ο καημός σου είναι ο όρκος μας. Θα συνεχίσουμε κάθε ώρα, κάθε μέρα, να παλεύουμε, όλο και πιο πολύ, όλοι και πιο πολλοί για να ενώσουμε τον τόπο μας και το λαό μας. Να ‘σαι βέβαιος.

Αντίκριζες την εργατική τάξη ενιαία. Και αγωνιζόσουν γι’αυτήν σε κάθε γωνιά της γης, ο διεθνισμός ήταν βασικό συστατικό της δράσης σου».

Και κλείνοντας την ομιλία του σημείωσε:

«Συγκινήσουν εύκολα, δάκρυζες συχνά. Αυτό υποδείκνυαν πολλοί ειρωνικά. Είναι αλήθεια. Βούρκωνες όταν θυμόσουν τους παλιούς συντρόφους. Τον Εζεκία, τον Πουμπουρή, τον Κουρτελλάρη, τον Κατσούρα, τον Δημητριάδη. Όταν μιλούσες για τον Χαρίλαο Φλωράκη. Όταν αναφερόσουν στον Οζγκιέρ Οζγκιούρ. Όταν θυμόσουν εκείνη τη συναυλία με τη Μαρία Δημητριάδη. Όταν άκουγες τη φωνή του Καζαντζίδη στο «να σου δώσω μια να σπάσεις αχ βρε κόσμε γυάλινε». Όταν μιλούσες για τη Σοβιετική Ένωση. Για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό. Όταν άκουγες Ρίτσο, Ναζίμ Χικμέτ, Λειβαδίτη, Ανθία, Πιερίδη και Λιασίδη. Όταν συναντούσες ανθρώπους και σου έλεγαν τα προβλήματά τους. Όταν άκουγες τα παιδιά σου να τραγουδούν στα οικογενειακά τραπέζια. Όταν έβλεπες τα εγγόνια σου να κάνουν τα πρώτα τους βήματα. Δάκρυζες παπά μας γιατί παρέμεινες άνθρωπος, καλοσυνάτος και ευαίσθητος. Αυτή είναι η πιο μεγάλη κληρονομιά που μας αφήνεις. Να πας στο καλό παπά μας. Να ξεκουραστείς και να ησυχάσεις. Εμείς, τα εγγόνια της πλύστρας, θα το έχουμε τιμή μας και καμάρι μας. Εμείς θα μιλούμε πάντα περήφανα για το πώς η ανάγκη έγινε η ιστορία. Και δεν θα αφήσουμε την ιστορία να γίνει σιωπή. Και τώρα, και πάντα».

Δραστηριότητες και εκδηλώσεις για την παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών (ΦΩΤΟ)

ΝΕΟΛΑΙΑ/ΠΑΙΔΕΙΑ

Τρίτη 25/06/2019 – 23:04

ΟΠ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΚΝΕ

Με επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι δραστηριότητες που διοργάνωσε η Οργάνωση Περιοχής ΚεντρικήςΜακεδονίας της ΚΝΕ μπροστά στην παγκόσμια μέρα κατά των ναρκωτικών.

Το πρόγραμμα δραστηριοτήτων περιελάμβανε τουρνουά ποδοσφαίρου και μπάσκετ με συνθήματα όπως: «Κλώτσα την μπάλα, όχι τη ζωή σου! Πες όχι σε όλα τα ναρκωτικά» και «Πέτα τη μπάλα στο καλάθι, όχι στη ζωή σου! Πες όχι σε όλα τα ναρκωτικά!», καθώς και εκδήλωση – συζήτηση στο εκλογικό περίπτερο της Νέας Παραλίας με τίτλο: «Και στα «μαλακά» να πέσεις, θα χτυπήσεις! Η θέση του ΚΚΕ ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά!».

Ενόψει των βουλευτικών εκλογών στις 7 Ιούλη και της παγκόσμιας μέρας κατά των ναρκωτικών, οι οργανώσεις της ΚΝΕ Κεντρικής Μακεδονίας μέσα και από το πλούσιο πρόγραμμα που έχουν ήρθαν και έρχονται σε επαφή με πολλούς νέους και νέες στέλνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα: Λευκή επιταγή σε αυτούς που τσάκισαν και τσακίζουν τα όνειρα μας, εμείς δεν θα δώσουμε!

Οι οργανώσεις της ΚΝΕ καλούν κάθε νέο και νέα «που αγανακτεί από όλα αυτά που μας έχουν στερήσει, να γυρίσει την πλάτη στις πολιτικές που μας μαυρίζουν τη ζωή! Σε όσους επιδιώκουν να μας έχουν στην «άκρη», να «ναρκώνουν» ανενόχλητοι το μυαλό μιας γενιάς, που έχει χίλιους λόγους να αγωνιστεί για αυτά που της κλέβουν!

Η μαχητική στάση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά, η συνεπής πάλη που διεξάγει όλα αυτά τα χρόνια απέναντι στις πολιτικές που γεννούν και αναπαράγουν τη χρήση, που διαλύουν την πρόληψη και την απεξάρτηση πρέπει να γίνουν κριτήριο ψήφου και δράσης για τη νεολαία. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος να τους χαρίσουμε. Τώρα χρειαζόμαστε ισχυρό ΚΚΕ!».

Από 902 gr

«Εντός Εισαγωγικών!» Ένα άρθρο του Κώστα Καζάκου

ΑΡΘΡΟ
Του Κώστα Καζάκου

«Εντός Εισαγωγικών!»

Συνήθως κάθε τέσσερα χρόνια, τελευταία συμβαίνει κάθε τρεις και λίγο, η Δημοκρατία μας καλεί τους Πολίτες να προσέλθουν στις Κάλπες. Για να εκφραστεί η Βούληση του Κυρίαρχου Λαού και να εκλέξει τους Ηγέτες του.

Για να λέμε την αλήθεια και να είμαστε ακριβείς με τις πολύτιμες αυτές έννοιες της γλώσσας μας, αναγκαζόμαστε να τις κλείσουμε εντός εισαγωγικών. Αλλιώς δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Και να γιατί:

α. Η «Δημοκρατία» μας χρειάζεται εισαγωγικά, γιατί έχει ξεπέσει σε τέτοιο βαθμό, που μόνο κουρελάκια από τον διάσημο χιτώνα της διακρίνουμε στην καθημερινότητά μας.

β. Η έννοια «Πολίτης» χρειάζεται διπλά εισαγωγικά, γιατί οι σημερινοί ψηφοφόροι απέχουν σταδίους εβδομήκοντα από τις ιδιότητες της πολύπλοκης αυτής έννοιας.

γ. Η Αρχαία Ψηφοδόχος, λες και το ‘ξερε, μετονομάστηκε σε «Κάλπη», γιατί μόνο τη γνήσια «Βούληση» του Λαού δεν εκφράζει.

δ. Ο «Κυρίαρχος Λαός» θέλει πολλά εισαγωγικά, γιατί ο Λαός δεν υπήρξε ποτέ κυρίαρχος. Η έννοια αυτή έχει ποδοπατηθεί ανηλεώς και κάθε φορά που εκστομίζεται από τα χείλη των ασεβών, προκαλεί μόνο θυμηδία.

ε. Οι «Ηγέτες» που βγαίνουν από την «Κάλπη», χρειάζονται πολλά εισαγωγικά, γιατί ποτέ δεν εργάστηκαν για το καλό του Λαού, όπως αφελώς ελπίζουν οι ψηφοφόροι αλλά, κατά κανόνα, υπηρετούν ξένα οργανωμένα συμφέροντα.

Πρώτο αποτέλεσμα:

Η «Ελευθερία» μας, η «Αξιοπρέπειά» μας, η «Ωραία Πατρίδα» μας, τα «Παιδιά» μας και το «Μέλλον»τους, η «Πολύτιμη και μοναδική μας Ζωή», η «Υπαρξή» μας ολόκληρη, είναι φυλακισμένη μέσα σ’ αυτά τα απαίσια εισαγωγικά.
Αφού δεν είναι μια Ανθρώπινη Ζωή αλλά ένας αγώνας Επιβίωσης.
Δηλαδή είναι μια Ζωή Ζωώδης!

Δεύτερο αποτέλεσμα:
Πέντε εκατομμύρια εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι αδιαφορούν. Ιδιωτεύουν!
Δεν ασκούν το «εκλογικό τους δικαίωμα».
Δεν εκτελούν «το Ιερό τους Καθήκον».

Αυτή η Ιδιωτεία των ψηφοφόρων συνιστά ΒΑΡΥ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ. Στρέφεται ευθέως κατά της ΠΟΛΗΣ. Και πρέπει να επισύρει βαριά τιμωρία. Αντ’ αυτού, θεωρείται κάτι το αυτονόητο και απλό και από Βαρύ Εγκλημα κατά των Ομοίων, εξέπεσε σε μια παραξενιά, μια γραφικότητα.

Και βέβαια, οι «Ηγέτες» που εκλέγουμε, άλλο που δεν θέλουν! Τρίβουν τα χέρια τους. Οσο περισσότεροι ψηφοφόροι πνίγονται στον ωκεανό της αδιαφορίας, τόσο πιο εύκολα χειραγωγείται το σύνολο του Λαού. Αλλωστε, όλα τα όπλα της χειραγώγησης είναι στα χέρια τους. Η εξαθλίωση της «Παιδείας» και της «Υγείας»,η «Τηλεόραση» με την Υποκουλτούρα, που βομβαρδίζει καθημερινά τα σπίτια μας, το «Γήπεδο» και ο «Τζόγος», που έχουν αλώσει σε εικοσιτετράωρη βάση το μυαλό των ανθρώπων, τα ναρκωτικά, η πορνεία και, το χειρότερο, η κατατρομοκράτηση του Λαού, με την ανεργία και τη φτώχεια.
Ετσι, με τη δύναμη που εμείς οι ίδιοι τους δίνουμε, εισπράττουν αυτοί, μόνιμα, σταθερά και ανεμπόδιστα, το βαρύ φόρο αίματος, που πληρώνει η φτωχολογιά στην πλουτοκρατία.
Και ο χορός καλά κρατεί!

Τρίτο αποτέλεσμα,χειρότερο από τ’ άλλα:

Τα συντηρητικά κόμματα του δικομματισμού και τα διάφορα μορφώματα της άκρας δεξιάς, τα συντηρεί και τα στηρίζει με την ψήφο του το πιο τρομοκρατημένο και φτωχό κομμάτι των ψηφοφόρων.
Σε μόνιμη βάση.
Και το Παλάτι. Από κει άρμεγε τη δύναμή του. Ενα 15%, όπως το υπολογίζαμε παλιά.
Δεν υπήρξε διακονιάρης, άστεγος και ρημαγμένος, που να μην τραγούδησε «Του αϊτού το γιο» και να μη φώναξε το «Ελιά, ελιά και Κώτσο Βασιλιά!».

Μετά τις εκλογές του περασμένου μήνα, οι οθόνες των τηλεοράσεων γέμισαν από σοφούς, που βάλθηκαν να μας ενημερώσουν και να μας εξηγήσουν τα μυστήρια των αριθμών.
Καθηγητές των Πανεπιστημίων μας, εκλογολόγοι, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, δημοσιολόγοι, ιστορικοί ερευνητές και κάθε είδους αναλυτές των καναλιών, κατανάλωσαν τη φαιά τους ουσία για να μας μάθουν πώς μετακινήθηκε το 3,5% από δω και πήγε πιο πέρα, πώς το 0,02% έφυγε από τη μία γωνία και μετακόμισε στην άλλη, πώς το «Παλαιό ΠΑΣΟΚ»μπήκε σφήνα ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα, πώς το 17% των νέων ψηφοφόρων ζήτησε καταφύγιο στη Χρυσή Αυγή, ενώ το 30% κατέφυγε στη Νέα Δημοκρατία και πώς διάφορα ανυπόστατα πρόσωπα αλλάξανε δύο και τρία κόμματα, μέσα σε μια νύχτα… και άλλα και άλλα!

Θυμήθηκα εκείνους τους κομπογιαννίτες γυρολόγους, που «γιάτρευαν πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» με το «Φιδάκι το Διαμαντή».

Τόσα μυαλά, τόσες σπουδές, τόσοι έξυπνοι άνθρωποι βάλανε γάζες και τσιρότα πάνω στις πληγές μας, τις σκεπάσανε να σταματήσει το αίμα και δεν έκανε κανείς έτσι, να βάλει το νυστέρι λίγο πιο βαθιά και να βγάλει στη φόρα την αρρώστια που προκαλεί αυτές τις πληγές.
Να μας μιλήσει για την Ποιότητα των ψηφοφόρων που κρύβονται κάτω από τα ποσοστά.
Τι ποιότητας άνθρωποι κρύβονται κάτω από τους αριθμούς;
Πρόκειται για ΠΟΛΙΤΕΣ;
Οι αριθμοί αυτοί εκφράζουν την Ελεύθερη Βούληση Πολιτών;

Οι καλοί αυτοί άνθρωποι φαίνεται να ‘ναι απολύτως σίγουροι ότι οι έννοιες αυτές δεν χρειάζονται εισαγωγικά. Δείχνουν απολύτως σίγουροι ότι η «Δημοκρατία» μας είναι η Αληθινή Δημοκρατία. Και φαίνεται να θεωρούν αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι ψηφίζοντας οι ψηφοφόροι, εκφράζουν την Αληθινή Λαϊκή τους Κυριαρχία.

Αλλ’ ας αφήσουμε αυτούς! Τη δουλειά τους κάνουνε.

Υπάρχουμε όμως κι εμείς!

Υπάρχει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, καθαρό και ξάστερο, χωρίς εισαγωγικά.
Υπάρχουν οι Κομμουνιστές, χωρίς εισαγωγικά.
Υπάρχουμε εμείς, που γνοιαζόμαστε και δεν αδιαφορούμε!
Εμείς που πονάμε τον Τόπο μας και τα Κοινά μας Προβλήματα.
Εμείς που γνοιαζόμαστε για όλους.
Κανένας άνθρωπος δεν περισσεύει για μας.

Εμείς γνοιαζόμαστε για τους ναρκωμένους, για τους ανασφαλείς και για τους τρομοκρατημένους που κρύβονται στα σπίτια τους και ιδιωτεύουν.
Για τους κουρασμένους που είναι έτοιμοι να συμβιβαστούν και να ξεπουλήσουν τα πάντα για ένα κομμάτι ψωμί.
Για τους πεινασμένους που τους κατάντησαν δούλους και ξερογλείφονται γύρω από το τραπέζι του Εξουσιαστή, περιμένοντας να τους πετάξει κανένα κατοστάρικο σύνταξη ή κανένα κόκαλο και να τ’ αρπάξουνε στον αέρα.

Είμαστε κι εμείς εδώ.
Και είμαστε πολλοί. Πάρα πολλοί. Εμείς δεν μετριόμαστε με τους αριθμούς. Εμάς δε μας χωράνε τα ποσοστά.
Εμείς μετριόμαστε με την αγανάκτηση που λάμπει στα μάτια σας. Τρεφόμαστε από τις πιο βαθιές σας επιθυμίες κι από τα όνειρά σας που δεν σας αφήνουν να πραγματοποιήσετε.
Εμείς παίρνουμε δύναμη από την αγωνία σας, να φτιάξετε μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά σας.
Εμάς μας ατσαλώνει η βεβαιότητα ότι μαζί σας μπορούμε να φτιάξουμε την ανθρώπινη κοινωνία που μας αξίζει.
Ελάτε μαζί μας. Είναι η μόνη σωστή απόφαση.
Μόνο αν κάνετε αυτό το θαρραλέο βήμα, θα λυθούν όλα τα προβλήματα και θα βγούμε απ’ όλα τα αδιέξοδα.

Του Κώστα ΚΑΖΑΚΟΥ

Ο Δ. ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ για την Τουρκική προκλητικότητα

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ

Η τούρκικη προκλητικότητα δεν αντιμετωπίζεται με συμμετοχή στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ

 

 

Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, ευρισκόμενος στη Δαύλεια, για το 32ο Αντάμωμα Σαρακατσαναίων του Συλλόγου Σαρακατσαναίων Ν. Βοιωτίας, έκανε την ακόλουθη δήλωση στα ΜΜΕ, σχετικά με την τουρκική επιθετικότητα και τις εξελίξεις στην περιοχή:

«Η αντιμετώπιση της τούρκικης προκλητικότητας και επιθετικότητας στο Αιγαίο, στην Κύπρο, στην Ανατολική Μεσόγειο, δεν γίνεται με συμμετοχή της Ελλάδας στους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, των Αμερικάνων, στην ευρύτερη περιοχή, ούτε με τη μοιρασιά της ενεργειακής πίτας μέσα σ’ αυτούς τους οξυμένους ανταγωνισμούς, τις αντιθέσεις μεγάλων ισχυρών καπιταλιστικών δυνάμεων, όπως είναι οι Αμερικάνοι, όπως είναι η ΕΕ, όπως είναι η Ρωσία και οι άλλες δυνάμεις που συγκρούονται σε αυτή την περιοχή.

Τελικά θα την πληρώσει ο ελληνικός λαός και η νεολαία, απ’ αυτή την άποψη καλούμε τον ελληνικό λαό να βρίσκεται σε ετοιμότητα, να μην υπάρξει κανένας εφησυχασμός. Άλλο η ψυχραιμία, που είναι απαραίτητη κι άλλο ο εφησυχασμός, που είναι επικίνδυνος και είναι ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα.

Οι κίνδυνοι πολεμικής εμπλοκής είναι μπροστά μας, άρα και η πολιτική που πρέπει να αναπτυχθεί από δω και πέρα και οι θέσεις των κομμάτων, το κριτήριο ψήφου και για τις 7 Ιούλη, θα είναι και αυτό. Γι’ αυτό ο ελληνικός λαός πρέπει να ενισχύσει τη δύναμη εκείνη που μπορεί να τον κάνει τον ίδιο δυνατό, να κάνει δυνατή τη χώρα την επόμενη μέρα κι αυτό είναι το ΚΚΕ».

 

«Έφυγε» από τη ζωή ο Δημήτρης Χριστόφιας – Συλλυπητήρια από το ΚΚΕ

«Έφυγε» από τη ζωή ο Δημήτρης Χριστόφιας – Συλλυπητήρια από το ΚΚΕ

 

Πηγή: Eurokinissi

Έφυγε από την ζωή, το απόγευμα της Παρασκευής, ο Δημήτρης Χριστόφιας σε ηλικία 72 ετών.

Ο πρώην πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και επί σειρά ετών ΓΓ του ΑΚΕΛ, από τις 20 Μάη νοσηλευόταν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας, καθώς αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας.

Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον ΓΓ της ΚΕ του ΑΚΕΛ, Άντρο Κυπριανού, εξέφρασε τα θερμά συλλυπητήρια του Κόμματος προς το ΑΚΕΛ, αλλά και την οικογένεια του Δημήτρη Χριστόφια.

Συλλυπητήρια ανακοίνωση εξέδωσε και η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ. 

Το βιογραφικό του Δ. Χριστόφια

Ο Δημήτρης Χριστόφιας γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1946 στο χωριό Δίκωμο της Κερύνειας, στη βόρεια Κύπρο, που σήμερα περιλαμβάνεται στο κατεχόμενο από τα τουρκικά στρατεύματα τμήμα του νησιού. Κατάγονταν από εργατική οικογένεια.

Σε ηλικία δεκατεσσάρων χρόνων έγινε μέλος της Παγκύπριας Ενιαίας Οργάνωσης Μαθητών (ΠΕΟΜ). Το 1964 έγινε μέλος του ΑΚΕΛ, της Παγκύπριας Εργατικής Ομοσπονδίας (ΠΕΟ) και της Ενιαίας Δημοκρατικής Οργάνωσης Νεολαίας (ΕΔΟΝ). Το 1969, στο 5ο Συνέδριο της ΕΔΟΝ, εξελέγη μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Οργάνωσης. Το 1974, μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στη Μόσχα στην Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών της Σοβιετικής Ένωσης από την οποία αποφοίτησε ως διδάκτωρ (PhD) ιστορικών επιστημών, επέστρεψε στην Κύπρο εξελέγη Κεντρικός Οργανωτικός Γραμματέας της Οργάνωσης και το 1977 Γενικός Γραμματέας της Οργάνωσης, θέση την οποία κατείχε μέχρι και το 1987.

Το 1982 εκλέχτηκε μέλος της ΚΕ του ΑΚΕΛ και το 1986 μέλος του ΠΓ της ΚΕ, ενώ στις 22 Απρίλη 1988 η ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής τον εξέλεξε ΓΓ. Στην ίδια θέση αναδείχτηκε ξανά το 1990, το 1995, το 2000 και το 2005.

Εκλέχτηκε βουλευτής Κερύνειας με το ΑΚΕΛ το 1991, 1996, 2001 και 2006, ενώ κατά το χρονικό διάστημα 2001 – 2006 διετέλεσε πρόεδρος της κυπριακής Βουλής.

Στις προεδρικές εκλογές που έγιναν το Φλεβάρη του 2008 εκλέχτηκε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας με το ψηφοδέλτιο ΑΚΕΛ – Αριστερά και παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι το 2013.

Ο Δ. Χριστόφιας κατείχε τιμητικούς τίτλους από αριθμό πανεπιστημίων συμπεριλαμβανομένων των: Πανεπιστήμιο Μακεδονίας (2004), Κρατικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων Μόσχας (2008), Πανεπιστήμιο για Ξένους της Περούτζια (2009), Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου (2011) και Πανεπιστήμιο Μαριούπολης (2011). Έχει τιμηθεί επίσης με διακρίσεις και μετάλλια σε πολλές χώρες.

Ανακοινώνοντας «με βαρύτατη θλίψη» το θάνατο του Δ. Χριστόφια, η Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΛ ενημέρωνε ότι άμεσα θα αποφασίζονταν οι λεπτομέρειες σχετικά με την κηδεία και εξέφραζε «τα θερμά συλλυπητήρια στη σύζυγο του, συντρόφισσα Έλση και σε όλη του την οικογένεια»

********************

Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τον θάνατο του Δ. Χριστόφια

 

Η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας εκφράζει τη βαθιά της λύπη για τον απροσδόκητο θάνατο του συντρόφου Δημήτρη Χριστόφια, επιφανούς στελέχους του ΑΚΕΛ, πρώην ΓΓ της ΚΕ του ΑΚΕΛ και προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, με τον οποίο το ΚΚΕ διατήρησε για δεκαετίες θερμές συντροφικές σχέσεις. Συγκεκριμένα, αναφέρει:

«Ο σύντροφος Δημήτρης Χριστόφιας γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1946 στο χωριό κάτω Δίκωμο της επαρχίας Κερύνειας και από μαθητής μπήκε στην ενεργό δράση. Από μικρή ηλικία πίστεψε στο δίκιο και υπηρέτησε τα συμφέροντα του κυπριακού λαού σε όλες τις φάσεις της ζωής του.

Με την πάλη του αναδείχθηκε στα καθοδηγητικά όργανα της ΕΔΟΝ και του ΑΚΕΛ. Διετέλεσε γενικός γραμματέας της ΕΔΟΝ από το 1977 μέχρι το 1987 και γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ από το 1988 μέχρι και το 2005. Εκλέχτηκε πρόεδρος της κυπριακής Βουλής και την περίοδο 2008-2013 Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Πρωτοστάτησε στους αγώνες του κυπριακού λαού κατά της τουρκικής κατοχής, για την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από την Κύπρο. Διέθεσε μεγάλο μέρος της ζωής του για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος.

Ο σύντροφος Δημήτρης Χριστόφιας υπήρξε διεθνιστής, στάθηκε στο πλευρό της πάλης του ΚΚΕ και του κομμουνιστικού κινήματος.

Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες στην Ελλάδα θα τον θυμόμαστε για πάντα.

Η ΚΕ του ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην ΚΕ του ΑΚΕΛ, στη σύζυγό του, Έλση, και τα παιδιά του, Μαριάννα, Χριστίνα και Χρήστο».

 

 

Διαφωνία για την ημερομηνία διεξαγωγής του ντιμπέιτ – Η θέση του ΚΚΕ

 

ΕΚΛΟΓΕΣ ΙΟΥΛΗ 2019

ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΝ Η ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, Η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ, Η ΕΛΠΙΔΑ (VIDEO – ΦΩΤΟ)

ΕΚΛΟΓΕΣ

Παρασκευή 21/06/2019 – 23:13 – Ενημέρωση: Παρασκευή 21/06/2019 – 23:15

Διαφωνία για την ημερομηνία διεξαγωγής του ντιμπέιτ – Η θέση του ΚΚΕ

Πηγή: Eurokinissi

Εμπλοκή παρουσιάστηκε με την ημερομηνία διεξαγωγής του ντιμπέιτ (είχε προγραμματιστεί για την 1η Ιούλη), καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε να αλλάξει η ημερομηνία λόγω της παρουσίας του πρωθυπουργού στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα γίνει στις 30 Ιούνη.  Μετά τη δημοσιοποίηση αυτής της εξέλιξης, ξεκίνησε ένα γαϊτανάκι δηλώσεων για το ποιος θέλει και ποιος όχι το ντιμπέιτ και για άλλες πιθανές ημερομηνίες, που βολεύουν ή δεν βολεύουν το ένα ή το άλλο κόμμα.

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή που συζητήθηκε το θέμα του ντιμπέιτ στην αρμόδια διακομματική επιτροπή προσπάθησε εποικοδομητικά να συμβάλει στην πραγματοποίησή του. Παρά το γεγονός ότι είχε προγραμματισμένη κεντρική προεκλογική συγκέντρωση, στη Θεσσαλονίκη, την 1η Ιουλίου, δέχτηκε να μεταθέσει την ημερομηνία προκειμένου να διευκολύνει. Επίσης με προτάσεις στη διακομματική επιτροπή συνέβαλε έτσι ώστε η όλη διαδικασία του ντιμπέιτ να είναι όσο γίνεται πιο ζωντανή.

Με βάση αυτό το δεδομένο το ΚΚΕ καθόρισε την προεκλογική του δραστηριότητα και μάλιστα σε ένα σύντομο χρόνο που δεν τον επέλεξε το ίδιο. Το ταξίδι του πρωθυπουργού για τη Σύνοδο Κορυφής ανέτρεψε την αρχική συμφωνία των κομμάτων. Το ΚΚΕ πρότεινε εκ νέου άλλες ημερομηνίες, όπως για παράδειγμα στις 2 Ιουλίου. Από κει και πέρα το ΚΚΕ δεν πρόκειται να μπει σε λογικές σκοπιμότητας που δε βοηθάνε την όλη διαδικασία, ούτε φυσικά να ανατρέψει άρδην τον προεκλογικό του σχεδιασμό, όταν μάλιστα ήδη δύο φορές το έχει πράξει.

«Στα χρόνια του ΠΑΠΑ και του ΑΣΤΥΝΟΜΟΥ» αφήγημα

Στους απόηχους μια προηγούμενης οδυνηρής εποχής

ΑΦΗΓΗΜΑ 

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΟΥ
Του Θανάση Οικονόμου – Σύδνεϊ

-Μάνα  το «σκυλί» άρπαξε το ψωμί από τα χέρια μου. Με αυτά τα λόγια  έπεσα στην αγκαλιά της να την παρακαλέσω να μου δώσει άλλο  γιατί πεινούσα.
-Έλα εδώ παιδάκι μου, εξήγησέ μου, πως μπόρεσε το σκυλί και στο άρπαξε  από τα χέρια!
-Όχι μάνα  δεν ήταν σκυλί, ήταν ο Παναγιώτης της Φανιώς  πού τον λέμε όλα τα παιδιά «σκυλί».
-Ωχού το καψερό, ωχού το κακόμοιρο, δεν πειράζει που το πήρε, φαίνεται  πως το είχε πιο πολύ ανάγκη  από σένα, πείναγε πιο πολύ, σταμάτα να κλαις και θα σου δώσω άλλο.
Ο Παναγιώτης ήταν δεν ήταν 8 χρονών και μας περνούσε  όλους εμάς  αυτής της ηλικίας ίσαμε ένα κεφάλι μπόι. Ψιλός, λιγνός με κάτι πόδια σα σπιρτόξυλα, δυο μάτια κατάμαυρα και τόσο βαθουλωμένα λες και ήταν τα δίδυμα πηγάδια του χωριού μας. Τα μαλλιά του μαύρα και μονίμως αχτένιστα, περπατούσε στις γειτονιές χειμώνα καλοκαίρι ξυπόλυτος κουρελής. Το πιο εντυπωσιακό όμως ήταν εκείνο το βλέμμα με το οποίο σε κοίταζε σαν εσύ τύχαινε να τρως είτε ψωμί είτε φρούτο ή και ένα ζαχαρωτό. Πλησίαζε με χαμηλωμένα  μάτια και ευγενικά ζήταγε μια μπουκιά μια στάλα. Σαν του έλεγες όχι, έφευγε σιωπηλός και περίλυπος στέκοντας παράμερα και σε κοίταζε, ήταν σαν να σε ρωτούσε γιατί; Εκεί που δεν το περίμενες, έδινε ένα σάλτο και στο άρπαζε,

Άντε τώρα εσύ να τον  πιάσεις  που έτρεχε γρήγορα σαν σκυλί. Για αυτό το λόγο τον βαφτίσαμε ο «Παναγιώτης το σκυλί». Σιγά -σιγά έφυγε το «Παναγιώτης» και έμεινε το «σκυλί», έτσι λοιπόν  από τώρα και στο εξής όλοι τον φωνάζαμε «σκυλί» και αυτός με αυτό το όνομα, άκουγε και απαντούσε.
Αρκετά σας κούρασα με τον Παναγιώτη και τώρα είναι σειρά να δούμε γιατί ο Παναγιώτης κατάντησε να γίνει αυτός που σας περιγράφω.

Ο κυρ Γιώργης  πατέρας του Παναγιώτη πρόσφυγας από την «Μικρά Ασία» χωρίς αδέλφια και συγγενείς βρέθηκε στα χρόνια της ανταλλαγής στο χωριό μας. Ήταν μαραγκός στο επάγγελμα, καλός και άξιος τεχνίτης. Έφτιαχνε σκεπές, πατώματα, πόρτες, παράθυρα, έπιπλα, κρεβατοκάμαρες και μπαούλα που ήταν τότε απαραίτητα για όλες τις ανύπανδρες που ήθελαν να τα γεμίσουν με τα προικιά και να είναι έτοιμες σαν έρθει η ώρα του γάμου.
Όλο το χωριό τον αγαπούσε τον κυρ Γιώργη, τίμιος άξιος  και καλοκάγαθος δεν πείραζε ούτε το μυρμήγκι που λέμε. Κάθε Κυριακή και κάθε γιορτή, τον έβλεπες να κάθεται  στο καφενείο του χωριού μας πάντα σκεφτικό και περίλυπο να πίνει το κρασάκι του.
Λίγα τα λόγια του κυρ-Γιώργη κι όταν στο καφενείο φούντωναν οι κουβέντες για τα πολιτικά, αυτός έμενε αμέτοχος. Μόνο όταν τον ρωτούσαν απαντούσε, χωρίς να βρίζει και χωρίς να κατηγορεί κανένα πολιτικό και κανένα κόμμα. Θέλω έλεγε μια κυβέρνηση, που να εξασφαλίζει δουλειά, παιδεία, ασφάλεια και δικαιοσύνη για όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως αν είναι πλούσιοι ή φτωχοί.
– Δηλαδή κυρ-Γιώργη  θέλεις  κομμουνισμό… τον πείραζαν μερικοί.
-Ναι, αν αυτό το λένε κομμουνισμό γιατί όχι;
Μια μέρα τον καλεί ο αστυνόμος του χωριού να περάσει από το τμήμα για κάτι που τον θέλει. Την άλλη μέρα νωρίς, παρουσιάστηκε  στο τμήμα, κατάλαβε και ήξερε σαν τι θα του ζητούσαν εκεί και γι’ αυτό άρχισε μόνος του την απολογία.
-Κύριε αστυνόμε δουλεύω τίμια σε όλη μου τη ζωή, κοίτα τα χέρια μου, σκασμένα και γεμάτα ρόζους είναι. Το μόνο που ζητώ και θέλω είναι ασφάλεια για την οικογένειά μου, μόρφωση για τα παιδιά και δικαιοσύνη.
-Σκασμός αναιδέστατε… τσίριξε άγρια ο αστυνόμος, χτυπώντας το χέρι του δυνατά στο τραπέζι. Άκουσέ με καλά. Έμαθα πως στο καφενείο προσπαθείς να διαφωτίσεις τους χωριανούς με αντεθνικές ιδέες και να τους λες για δουλειά, ισότητα, μόρφωση και δικαιοσύνη. Με λίγα λόγια προπαγανδίζεις τον κομμουνισμό.

Όταν τελείωσε τον ρώτησε να του πει ευθέως αν ακόμη επιμένει στα περί δικαιοσύνης, δουλειάς, μόρφωσης και ισότητας.
-Δεν αρνούμαι  κύριε αστυνόμε, ναι θέλω δουλειά, μόρφωση, δικαιοσύνη και ασφάλεια για όλο τον κόσμο, αν αυτό το λένε κομμουνισμό, τότε και εγώ είμαι κομμουνιστής.

Ο αστυνόμος τον κοίταξε άγρια, άρπαξε μια κόλλα χαρτί και άρχισε να γράφει, να γράφει. Έστειλε την αναφορά στην ανωτέρα διοίκηση και έτσι μια μέρα  έλαβε ειδοποίηση να είναι έτοιμος εντός 7 ημερών να αναχωρήσει για ένα από εκείνα τα ξερονήσια, νομίζω στον Άγιο Κηρύκιο. Ο κυρ-Γιώργης δεν φώναξε, δεν χτυπήθηκε, δεν διαμαρτυρήθηκε, αλλά ήρεμος όπως πάντα, κρέμασε τα πριόνια, τις πλάνες και όλα του τα σύνεργα.

Πολιτικοί εξόριστοι στην Ικαρία

Σαν ήρθε η μέρα να φύγει, πήρε μαζί του μια αλλαξιά ρούχα, αγκάλιασε την γυναίκα του  φίλησε τα έξη του παιδιά, και κρύβοντας ένα δάκρυ που είχε αρχίσει να κυλάει στο πρόσωπό του πήρε το δρόμο του μαρτυρίου.
Μόλις η γυναίκα του η Φανιώ τον έχασε από τα μάτια της, αντίκρυσε μπροστά της μια άβυσσο, ένα σκοτάδι, ένα γκρεμό. Με ξέπλεκα τα μαλλιά της  και με τα δύο μικρότερα παιδιά στην αγκαλιά  τρέχει κατευθείαν στο τμήμα και βρίσκει τον αστυνόμο.  Άρχισε  να τσιρίζει, «τι πράγματα είναι αυτά που κάνετε; Ποιον πείραξε ο Γιώργης μου; Τι κακό έκανε και ποιον έβλαψε; Πώς εγώ η έρμη θα ζήσω τώρα; Πως θα μεγαλώσω τα παιδιά μου χωρίς πόρους;».

Την άφησε να ξεθυμάνει  και να πει  όσα ήθελε και σαν τέλεψε, την κοιτάζει κατάχαμα και της μιλάει συμβουλευτικά. « Κυρά μου το μυαλό του άνδρα σου παραγέμισε από αρρωστημένες αντεθνικές ιδέες, εμείς για καλό δικό του και για καλό της κοινωνίας θέλουμε να το γιατρέψουμε.
Εκεί που τον στείλαμε θα του δοθεί η ευκαιρία να βρει τη γιατρειά του. Εκεί θα καταλάβει το λάθος του, και όταν φύγουν από το κεφάλι του όλες οι αρρωστημένες και αντεθνικές ιδέες τότε και πάλι θα τον δεχτεί η κοινωνία μας. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβει τόσο το καλλίτερο θα είναι και για σένα και για τα παιδιά σου». Αυτά της είπε και της έκλεισε την πόρτα κατάμουτρα.

Η φανιώ γύρισε σπίτι της , έπεσε στο κρεβάτι και άρχισε να κλαίει, να κλαίει, ώσπου τα μάτια της  στέγνωσαν δεν είχε μέσα της άλλα δάκρυα.
Τα αποθηκευμένα τρόφιμα που είχε κάτω στο κελάρι ο κυρ-Γιώργης, τέλειωσαν πολύ γρήγορα. Βλέπεις είχε 6 στόματα να γεμίσει κι ένα το δικό της 7. Άλλωστε δέκα κότες και τέσσερα κουνέλια ήταν όλο της το βιός. Ποιος τώρα θα πιάσει τα πριόνια και τις πλάνες του κυρ-Γιώργη για να φέρει μεροκάματο;
Βέβαια οι χωριανοί της συμπαραστάθηκαν όσο μπορούσαν. Πότε λίγα φασόλια, πότε λίγο τραχανά ή ακόμα και κανένα πιάτο  μαγειρεμένο φαγητό, τόσα λίγα, που η μια στέρηση έφερνε την άλλη. Έκοψε το δικό της φαγητό και των παιδιών της στο μισό, ντύνονταν  με ό,τι κουρέλια είχαν απομείνει και άρχισε να ξενοδουλεύει. Πλύσιμο, σιδέρωμα, θερισμό, σκάλισμα, τρύγο, ή και με ό,τι άλλο την ζήταγαν να κάμει.  Δεν ζήταγε λεφτά η κυρά Φανιώ, ήταν υπερευχαριστημένη να της δίνουν κάτι να θρέψει τα παιδιά της.

Τούτη τι χρονιά το 1952 θα την θυμούνται για πολλά χρόνια οι χωριανοί μας. Τέτοιο βαρύ χειμώνα
δεν είχαν ξαναδεί, έλεγαν οι γεροντότεροι. Το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα, κάηκαν τα σπαρτά, τα κοπάδια έμειναν κλεισμένα χωρίς τροφή κι άρχισαν να πεθαίνουν. Όταν ήρθε η άνοιξη είδαν πως είχαν μείνει λιγότερα απ’ τα μισά. Τώρα πώς να βγάλουν το υπόλοιπο της χρονιάς, πώς να ξεπληρώσουν τα χρέη;

Την Άνοιξη περίμεναν να πουλήσουν τα αρνιά, έτσι η φτώχια κι η μιζέρια σιγά -σιγά  απλώθηκε και σκέπασε όλο το χωριό μας. Για την βαριόμοιρη όμως Φανιώ τα βάσανα ήταν ακόμα πιο μεγάλα. Ο γιος της ο Παναγιώτης  όλο κι αδυνατούσε, τα μάτια του χώθηκαν πιο βαθιά.
– Πεινάω, μάνα κρυώνω, φώναζε ξεψυχισμένα κι η κυρά Φανιώ το παρηγορούσε. « Σώπασε παιδάκι μου, σώπασε καρδούλα μου, να τώρα θα γυρίσει ο καλός πατερούλης και θα έχουμε πολλά φαγιά και ρούχα ζεστά για να μην πεινάς και να μη κρυώνεις». Αυτά τα λόγια έλεγε, χωρίς  κι η ίδια να τα πιστεύει, παράλληλα σκούπιζε τα δάκρυα απ΄ τα μάτια της, χωρίς να βλέπει ο Παναγιώτης.

Μέρα τη μέρα η κατάσταση του Παναγιώτη πήγαινε  απ΄ το κακό στο χειρότερο, τότε πήρε απόφαση να επισκεφτεί το γιατρό του χωριού.
Ο γιατρός σαν είδε τον Παναγιώτη τρόμαξε. Τον εξέτασε  προσεκτικά, έκανε τη διάγνωση, κούνησε το κεφάλι του πέρα δώθε απελπισμένα και λέει της Φανιώς κρυφά να μην ακούσει ο Παναγιώτης. «Δυστυχισμένη γυναίκα, αναιμία ένεκεν ασιτίας. Μια και μόνη είναι η θεραπεία. Ξεκούραση και καλό φαγητό. Άκουσέ με προσεκτικά αυτό που έχω να σου ειπώ. Αύριο κιόλας να γράψεις στον άνδρα σου να κάνει μια αίτηση μετάνοιας ώστε να τον αφήσουν ελεύθερο να γυρίσει στο χωριό και να πιάσει πλάνη και πριόνια. Μόνο έτσι μπορεί να γλυτώσει ο Παναγιώτης, ειδάλλως υπάρχει κίνδυνος  να αρρωστήσουν και τα υπόλοιπα παιδιά».

Τρόμαξε και σταυροκοπήθηκε η Φανιώ. «Ναι γιατρέ μου θα του γράψω αμέσως» και ξεκίνησε να φύγει. «Στάσου περίμενε μια στιγμή» λέγει ο γιατρός. Έλειψε για λίγο και γύρισε με ένα καλάθι με διάφορα τρόφιμα να τα δώσει στον Παναγιώτη. «Στο καλό κυρά μου και εγώ σαν γιατρός θα γράψω του κυρ-Γιώργη να του εξηγήσω την όλη κατάσταση της οικογένειάς του».

Πέρασαν τρεις μήνες, μπήκε για καλά το καλοκαίρι μα η κατάσταση του του Παναγιώτη  πήγαινε στο χειρότερο. Ο γιατρός τον έβλεπε σχεδόν κάθε εβδομάδα, κουβαλώντας πάντοτε ένα καλάθι με τρόφιμα. Όμως του ήταν αδύνατον να τον γιατρέψει.

«Θα το χάσεις το παιδί σου κυρά Φανιώ»  της έλεγαν οι γειτόνισσες. «Μπορεί να το έχουν ματιασμένο ή ακόμα και μαγεμένο, γιατί δεν το πηγαίνεις στον παπά  να του διαβάσει ένα ευχέλαιο ή να του κάνει ξόρκι;»
Τις άκουσε και μια μέρα την ώρα που τέλειωνε η λειτουργία πάει και βρίσκει τον παπά. Γονατιστή φιλάει τα χέρια του και με βουρκωμένα μάτια λέγει τον πόνο της, την τραγική κατάσταση του Παναγιώτη. « Ήρθα να το διαβάσεις, να του κάνεις ξόρκι, θα το χάσω η δόλια το παιδί μου» και αμέσως ξεσπά  σε κλάματα.
«Μην  κλαις κυρά Φανιώ και μην απελπίζεσαι, ο Θεός είναι μεγάλος, δεν αφήνει κανένα να χαθεί. Αύριο  κιόλας θα τον παρακαλέσω να κάνει καλά τον Παναγιώτη, αλλά και συ πρέπει κάτι να δώσεις για τον καλό μας θεό, για την εκκλησιά τέλος πάντων». «Τι να δώσω η καψερή, τίποτα δεν έχω η μαύρη». « Έχεις -έχεις κυρά Φανιώ, να, φέρε μια κότα. Να την φέρεις αύριο στο σπίτι μου, για την  Εκκλησία!».
Έτσι η Φανιώ έπιασε μια κότα, τη δίπλωσε και την έβαλε κάτω απ’ την ποδιά της και ξεκίνησε για το σπίτι του παπά. Έτυχε εκείνη την ώρα να ‘ρχεται και ο γιατρός πάντα με το καλάθι να επισκεφτεί τον Παναγιώτη. Αντάμωσαν στα μισά του δρόμου. Το μάτι του γιατρού έπιασε το παράξενο φούσκωμα κάτω από την ποδιά της και ρώτησε. «Τι έχεις αυτού κυρά Φανιώ; Η Φανιώ μάσαγε τα λόγια της, δεν ήθελε και δεν ήξερε τι να πει. «Έλα κυρά Φανιώ πες μου τι έχεις;»  Η κυρά Φανιώ τα έχασε, δεν ήξερε τι να κάνει η κακομοίρα. Αναγκάστηκε και τα είπε όλα. Είπε για τα μάγια, το μάτιασμα, το ευχέλαιο, το ξόρκι και για την κότα που της ζήτησε ο παπάς.
Αγρίεψε το μάτι του γιατρού. Την διατάζει. «Γύρισε πίσω στο σπίτι σου κυρά Φανιώ. Αν η κότα δεν γεννάει αυγά που τόσο ανάγκη  τα έχετε, τότε σφάξε την και κάνε μια σούπα να ταΐσεις όλα τα παιδιά σου. Όσο για τον παπά μη στενοχωριέσαι εγώ θα του μιλήσω». Και κατ’ ευθείαν ο γιατρός πηγαίνει για το καφενείο για να βρει εκεί τον παπά. Τον βρήκε να κάθεται αναπαυτικά σε μια καρέκλα με μια κοιλιά σα βαρέλι αγιορείτικο και να πίνει το καφεδάκι του.
– Καλημέρα γιατρέ η ευλογία του θεού μαζί σου!
Μα αντί για καλημέρα ο γιατρός τον έφτυσε κατάμουτρα τον παπά. «ντροπή σου διαβολόπαπα  που τολμάς να κλέβεις τη μπουκιά από ένα μισοπεθαμένο παιδί. Είσαι ένα σκουλήκι ένα ελεεινό ανθρωπάκι που ντροπιάζει αυτά τα ράσα που φορείς.
-Είσαι μεγάλος κομμουνιστής, έκραξε ο παπάς κι έφυγε για το τμήμα να το καταγγείλει στον αστυνόμο.

*Σκίτσο
Γεράσιμος Μ. Λυμπεράτος

 

20 ΙΟΥΝΗ ημέρα προσγύγων

ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

                                                                      

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ 20 ΙΟΥΝΗ

 

Το ΠΑΜΕ εκφράζει την αλληλεγγύη στα εκατομμύρια των προσφύγων, των ξεριζωμένων σε όλο τον κόσμο, στους δεκάδες χιλιάδες που παραμένουν στοιβαγμένοι στα hot-spots και εγκλωβισμένοι στη χώρα μας με τη συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας, με τις αποφάσεις της Ε.Ε. που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συνυπέγραψε και υλοποίησε.

Όπως κάθε χρόνο, την παγκόσμια ημέρα προσφύγων θα περισσέψουν η υποκρισία και τα λόγια συμπάθειας απ΄ όλες τις πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις που τάσσονται υπέρ ή δε βγάζουν άχνα για τις επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., για τη στήριξη στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και πολέμους με δις ευρώ κάθε χρόνο και με επέκταση των βάσεων του θανάτου, απ΄ όλους όσους ευθύνονται για τη δημιουργία των κυμάτων προσφύγων.

Το έγκλημα και τα γεωπολιτικά παιχνίδια στις πλάτες των προσφύγων συνεχίζονται και για όσους γλίτωσαν από τη φωτιά του πολέμου. Συνεχώς μετράμε νεκρούς πρόσφυγες, μάνες, παιδιά και βρέφη, όπως και τις τελευταίες ημέρες στο Αιγαίο. Η κάνουλα ανοιγοκλείνει κάθε φορά για τους κυνηγημένους από τον πόλεμο και την εκμετάλλευση με κριτήριο τα κέρδη των λίγων, του κεφαλαίου. Τα δικαιώματα των προσφύγων και μεταναστών όπως και των ντόπιων εργατών βρίσκονται μονίμως στην πρέσα των αναγκών των επιχειρηματικών ομίλων.

Οι ίδιοι που προκαλούν πολέμους για να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους, τα κέρδη τους, είναι που ισοπεδώνουν τη ζωή των εργαζομένων με την αντιλαϊκή πολιτική των εκάστοτε κυβερνήσεών τους, που επίσης υπηρετούν την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία τους.

Όλα τα ΕυρωΝΑΤΟϊκά κόμματα υποστηρίζουν την εμπλοκή την Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς υπηρετώντας τους στόχους και τις επιδιώξεις των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων. Την ίδια στιγμή η αστική τάξη της Τουρκίας κλιμακώνει τις προκλητικές ενέργειες και συνολικά οι εξελίξεις στα πλαίσια της όξυνσης της διαπάλης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τον έλεγχο της ενέργειας και των δρόμων περάσματός της (π.χ. Περσικός Κόλπος) βάζουν στο στόχαστρο τους εργαζόμενους, τους λαούς της περιοχής.

Η σύγκρουση ιμπεριαλιστικών κέντρων και η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟϊκά σχέδια αποτελούν κατεξοχήν παράγοντα αστάθειας και κινδύνου.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει ο καλύτερος σημαιοφόρος του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή. Δίνει γη και ύδωρ σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ε.Ε. και αναγάγει σε εγγυητές τα γεράκια του πολέμου, που βέβαια ούτε σύνορα, ούτε κυριαρχικά δικαιώματα αναγνωρίζουν, ενώ όπου πηγαίνουν σπέρνουν το θάνατο και την καταστροφή προκειμένου να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους.

Το ΠΑΜΕ καλεί τους πρόσφυγες και μετανάστες να οργανωθούν στα συνδικάτα, στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, να παλέψουν από κοινού με τους Έλληνες συναδέλφους τους για δουλειά με δικαιώματα και για τα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Καλεί τους εργαζόμενους ακόμα πιο αποφασιστικά να απομονώσουν τους φασίστες, εγκληματίες της Χρυσής Αυγής όπως και κάθε δύναμη που ρίχνει ή ανέχεται το δηλητήριο του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, καλλιεργεί το διαχωρισμό ανάμεσα στους εργαζόμενους προκειμένου να βαθαίνει η εκμετάλλευση για όλη την εργατική τάξη.

Ενάντια στα δεινά που επιφυλάσσουν για τους εργαζόμενους οι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις και οι κυβερνήσεις τους, απάντηση αποτελεί το δυνάμωμα της κοινής πάλης Ελλήνων εργαζομένων, προσφύγων και μεταναστών ενάντια στον κοινό αντίπαλο, τον πραγματικό ένοχο για το προσφυγικό – μεταναστευτικό όπως και για κάθε ζήτημα που αφορά τη ζωή των εργαζομένων σε σύγκρουση με το δρόμο ανάπτυξης για τα κέρδη του κεφαλαίου που οδηγεί στην ένταση της εκμετάλλευσης, στη φτώχεια και την εξαθλίωση, τους πολέμους και την προσφυγιά.

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:

• Απεμπλοκή της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Καμιά συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους. Καμιά αλλαγή συνόρων.
• Να κλείσουν τώρα όλες οι βάσεις του θανάτου.
• Απεγκλωβισμό των προσφύγων και μεταναστών από τα νησιά του Αιγαίου και τη χώρα. Να διευκολυνθεί η ασφαλής μετακίνηση προς τις χώρες πραγματικού προορισμού τους.
• Να ανατραπούν οι αποφάσεις Ε.Ε. και κυβέρνησης που εγκλωβίζουν πρόσφυγες στην Ελλάδα. Nα κλείσουν τα hot spots.
• Αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής και διαβίωσης για τους πρόσφυγες όσο καιρό παραμένουν στη χώρα μας.
• Με ευθύνη του κράτους να παρθούν όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε τα παιδιά των προσφύγων να νοιώσουν ότι ζουν, όσο αυτό είναι δυνατόν, σε κανονικές συνθήκες.
• Κανείς εργαζόμενος με μισθό κάτω από 751ευρώ και υπογραφή των κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα.
• Μέτρα προστασίας, συνθήκες υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς.
• Κατάργηση των δουλεμπορικών γραφείων, των νόμων που προωθούν και ενισχύουν τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις.
• Όχι στο μίσος των εθνικιστών. Απομονώνουμε τους εγκληματίες, δολοφόνους, ναζιστές της Χρυσής Αυγής.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

 

 

 

 

 

.

 

 

 

Επικίνδυνη προσπάθεια εφησυχασμού του λαού για τις εξελίξεις στην Ανατ. Μεσόγειο (VIDEO)

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Τρίτη 18/06/2019 – 09:06

ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Για επικίνδυνη προσπάθεια εφησυχασμού του λαού για τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο έκανε λόγο ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας στην ΕΡΤ1 το βράδυ της Δευτέρας.Σημείωσε ότι είναι διπλός ο κίνδυνος από την προσπάθεια των ΗΠΑ να προσελκύσουν την Τουρκία ενάντια σε Ρωσία, Κίνα και Ιράν. Όπως είπε, στην περίπτωση της ρυμούλκησης της Τουρκίας είναι πιθανό να της δοθούν ανταλλάγματα σε Κύπρο και Αιγαίο, ενώ στην περίπτωση που ύπαρξη ρήξη της Ουάσιγκτον με την Άγκυρα είναι πιθανό η Ελλάδα να βρεθεί στην πρώτη γραμμή μιας γενικευμένης αντιπαράθεσης.

Υπογράμμισε ότι πρέπει να κινηθούμε σε αντίθετη κατεύθυνση, αυτή της αποσύνδεσης από τη γενική αντιπαράθεση του ΝΑΤΟ με Ρωσία, Κίνα και Ιράν, διότι όσο η χώρα εμπλέκεται στη μεγάλη αντιπαράθεση αυξάνονται οι κίνδυνοι για τους λαούς κι αυτό πρέπει να είναι κριτήριο ψήφου.

Ανέφερε ότι όσοι πάλεψαν για να φύγουν οι βάσεις, για να μη βγαίνει ο Ελληνικός Στρατός έξω από τα σύνορα, όσοι φώναζαν στο Πολυτεχνείο αντιΝΑΤΟικά συνθήματα να συνταχθούν με το ΚΚΕ, τη μόνη πραγματικά αριστερή ψήφο.

Σε σχόλιό του για τις συνεχιζόμενες προκλητικές ενέργειες της τουρκικής άρχουσας τάξης, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει:

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Σάββατο 15/06/2019 – 18:43 – Ενημέρωση: Σάββατο 15/06/2019 – 22:12

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Η ειρήνη και η ευημερία των λαών δεν μπορούν να επιτευχθούν στο πλαίσιο των ενεργειακών ανταγωνισμών, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ

 

Σε σχόλιό του για τις συνεχιζόμενες προκλητικές ενέργειες της τουρκικής άρχουσας τάξης, το Γραφείο Τύπουτης ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει:

«Το ΚΚΕ καταδικάζει τις προκλητικές ενέργειες της τουρκικής άρχουσας τάξης και τις απειλές για γεωτρήσεις σε θαλάσσιες ζώνες που δεν της ανήκουν με βάση το διεθνές δίκαιο.

Εδώ και πολύ καιρό, το ΚΚΕ έχει αναδείξει τους τεράστιους κινδύνους, που εξελίσσονται στην περιοχή μας σε βάρος των λαών και έχει αντιπαρατεθεί με την τακτική του εφησυχασμού, που συστηματικά καλλιεργούσε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τα άλλα κόμματα, προβάλλοντας τη δήθεν βοήθεια των «συμμάχων», το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Η ειρήνη και η ευημερία των λαών, όπως και η προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, δεν μπορούν να επιτευχθούν στο πλαίσιο των σφοδρών ενεργειακών και γεωπολιτικών ανταγωνισμών, των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, αλλά και των σχεδιασμών των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, στους οποίους η κυβέρνηση έχει ρόλο σημαιοφόρου.

Χρειάζεται επαγρύπνηση και σύγκρουση με αυτή την πολιτική, που στο όνομα της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της χώρας οδηγεί το λαό σε μεγάλες περιπέτειες».

***************************

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Κυριακή 16/06/2019 – 15:42 – Ενημέρωση: Κυριακή 16/06/2019 – 15:43

Έκτακτη Συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ για τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο

Οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο θα βρεθούν, σύμφωνα με πληροφορίες, στο επίκεντρο της συνεδρίασης του ΚΥΣΕΑ, υπό την προεδρία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.

Η συνεδρίαση που αναμένεται να ξεκινήσει στις 17.30, στο Μέγαρο Μαξίμου, θα έχει ως θέμα, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, την αξιολόγηση της κατάστασης και το συντονισμό των ενεργειών, σε συνέχεια των εξελίξεων στην Ανατολική Μεσόγειο.

(Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ)

Οι δράσεις για τα 10 χρόνια του Μουσείου της Ακρόπολης και άλλα.

Οι δράσεις για τα 10 χρόνια του Μουσείου της Ακρόπολης

Ορχηστρική συναυλία με τον Σταύρο Ξαρχάκο,την Τετάρτη 19 Ιούνη στις 21.00. Θα ακουστούν γνωστά μουσικά έργα του ιδίου και των Μίκη Θεοδωράκη, Βασίλη Τσιτσάνη, Μάρκου Βαμβακάρη και Μάνου Χατζηδάκι. Τη συγκεκριμένη βραδιά, το Μουσείο θα λειτουργήσει με εκτεταμένο ωράριο, από τις 8 μ.μ. έως τις 12 τα μεσάνυχτα, με ελεύθερη είσοδο τις συγκεκριμένες ώρες.

Την Πέμπτη 20 Ιούνη, μέρα των γενεθλίων του Μουσείου, η είσοδος στους εκθεσιακούς χώρους της μόνιμης συλλογής θα είναι ελεύθερη για το κοινόαπό τις 8 το πρωί έως τις 8 το βράδυ.

Από την Παρασκευή 21 Ιούνη θα είναι επισκέψιμη για το κοινό ανεσκαμμένη έκταση 4.000 τ.μ. με σπίτια, εργαστήρια, λουτρά και δρόμους μιας αρχαίας αθηναϊκής γειτονιάς, που βρίσκεται κάτω από το Μουσείο της Ακρόπολης.

Συνεχίζεται, με ελεύθερη είσοδο, στην Αίθουσα Περιοδικών Εκθέσεων η έκθεση «ΣΜΙΛΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ. Η συμβολή της μαρμαροτεχνίας στην αναστήλωση των μνημείων της Ακρόπολης».

***

Την Τρίτη 18 Ιούνη, στις 21.30 στον θερινό δημοτικό κινηματογράφο Καισαριανής «Αιολία»,

η Κινηματογραφική Λέσχη Καισαριανής «Σκοπευτήριο» προβάλλει την αριστουργηματική ανατολικογερμανική ταινία «Γυμνό ανάμεσα στους λύκους» (1963) του Φρανκ Μπάιερ. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Απτις Μπρούνο, ο οποίος ήταν και αυτός κρατούμενος στο στρατόπεδο του Μπούχενβαλντ, όπου εκτυλίσσεται η ιστορία. Το Μπούχενβαλντ ήταν από τα πιο παλιά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ιδρύθηκε το 1937 και στην αρχή κρατούνταν κυρίως Γερμανοί κομμουνιστές και αντιφασίστες. Εως το 1945 κρατήθηκαν 240.000 άνθρωποι από 32 χώρες. Το καλοκαίρι του 1943, με πρωτοβουλία και καθοδήγηση των κομμουνιστών, ιδρύθηκε διεθνής επιτροπή, μια παράνομη οργάνωση. Από τις αρχές του Απρίλη του ’45 η οργάνωση αυτή αριθμούσε 178 ομάδες. Αποκορύφωμα της αντίστασης ήταν η συστηματική προετοιμασία της απελευθέρωσης του στρατοπέδου, που σηματοδοτήθηκε με τον ξεσηκωμό των κρατουμένων και την κατάληψη του στρατοπέδου στις 11 Απρίλη 1945.

Από τη μια ο τρόμος και η αθλιότητα των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και από την άλλη η ελπίδα, η αλληλεγγύη, η οργάνωση, η βαθιά ανθρωπιά, ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες, που είχε αναπτυχθεί στους κρατούμενους.

Οταν μια ομάδα φυλακισμένων μεταφέρεται από το Αουσβιτς, ένα τετράχρονο παιδί μπαίνει λαθραία στο στρατόπεδο μέσα σε μια βαλίτσα. Είναι εβραϊκής καταγωγής και γεννημένο στο Αουσβιτς, και αν αυτό γίνει αντιληπτό θα το σκοτώσουν. Μια ομάδα κρατουμένων αποφασίζει να το προστατέψει από τα χέρια των Γερμανών, και παρόλο που δεν μπορούν να φυγαδεύσουν το παιδί έξω από το Μπούχενβαλντ, καταφέρνουν να το κρύψουν, μεταφέροντάς το από το ένα μέρος του στρατοπέδου στο άλλο, όσο οι ναζί κάνουν περιπολίες.

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

***

 Τετάρτη 19 Ιούνη, ο Γιώργος Νταλάρας,

στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, παρουσιάζει στο Ηρώδειο συναυλία με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Σμύρνης, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Χακάν Σενσόι.

Επιλογή τραγουδιών Ελλήνων συνθετών, μπαλάντες της Μεσογείου, παραδοσιακά τραγούδια, καθώς και ένα ιδιαίτερο αφιέρωμα με τραγούδια από τη «Μικρά Ασία» του Απόστολου Καλδάρα περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα.

***

 

Με τον «Οιδίποδα» του Ρόμπερτ Γουίλσον ανοίγει την Παρασκευή 21 Ιούνη το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Η παράσταση ακολουθεί την ιστορία του Οιδίποδα χρονολογικά, χωρίς να συμπίπτει απολύτως με τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή, από τη στιγμή της γέννησής του και της εγκατάλειψής του ως βρέφους μέχρι τη στιγμή της τύφλωσής του. Δύο «μάρτυρες», ένας άντρας και μια γυναίκα, μας μεταφέρουν αυτά που βλέπουν…

 

 

ΝΕΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΕΡΣΙΚΟ

ΚΟΣΜΟΣ

Παρασκευή 14/06/2019 – 09:16

ΠΕΡΣΙΚΟΣ ΚΟΛΠΟΣ

Ανοικτή στοχοποίηση του Ιράν από τις ΗΠΑ που αυξάνουν τη στρατιωτική τους παρουσία στην περιοχή

 

Στιγμιότυπο από το βίντεο που, σύμφωνα με τις ΗΠΑ, απεικονίζει τη ζημιά στο τανκερ και την νάρκη

Πηγή: Associated Press

 

Πυκνώνουν ανησυχητικά τα «σύννεφα» πάνω από τον Περσικό Κόλπο, μετά και από τις δύο νέες περίεργες «επιθέσεις» σε δεξαμενόπλοια που σημειώθηκαν νωρίς χτες το πρωί ανοικτά του Κόλπου του Ομάν.

Οι ΗΠΑ συνεχίζουν να στοχοποιούν ανοιχτά το Ιράν, και μετά τον Αμερικανό ΥΠΕΞ Μάικ Πομπέο, οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ έδωσαν στη δημοσιότητα ένα βίντεο που λένε ότι εικονίζει στελέχη των Φρουρών της Επανάστασης, να αφαιρούν μια μαγνητική νάρκη που δεν είχε εκραγεί από το πλευρό του ενός τάνκερ.

Επιπλέον, η Ουάσιγκτον κατηγόρησε και ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ το Ιράν ότι είναι υπεύθυνο για τις επιθέσεις. Όλα τα στοιχεία δείχνουν το Ιράν, δήλωσε ο Αμερικανός πρεσβευτής στα Ηνωμένα Έθνη Τζόναθαν Κόεν, απευθυνόμενος στους δεκατέσσερις ομολόγους του στο ΣΑ κατά τη διάρκεια έκτακτης συνεδρίασης του κορυφαίου οργάνου του ΟΗΕ που συγκλήθηκε κατόπιν αιτήματος των ΗΠΑ.

Πηγή: Associated Press

Απορρίπτει κάθε ανάμειξη το Ιράν

Από την πλευρά του το Ιράν επιμένει να απορρίπτει κάθε ανάμειξη στο περιστατικό. «Το Ιράν απορρίπτει κατηγορηματικά τις αβάσιμες κατηγορίες των ΗΠΑ και τις καταδικάζει με τον πλέον σθεναρό τρόπο», απάντησε η ιρανική διπλωματική αποστολή στα Ηνωμένα Έθνη με ανακοίνωση που δημοσιοποίησε, προσάπτοντας «πολεμοκάπηλη» ρητορεία στην αμερικανική κυβέρνηση.

Επιπροσθέτως, ο υπουργός Εξωτερικών του Ιράν Μοχαμάντ Τζαβάντ Ζαρίφ υποστήριξε ότι οι κατηγορίες των ΗΠΑ εναντίον της χώρας του όσον αφορά τις επιθέσεις στον Κόλπο του Ομάν εναντίον δύο δεξαμενόπλοιων εντάσσονται στη «διπλωματία της δολιοφθοράς» που ασκείται από αυτήν που αποκάλεσε «Ομάδα Β», η οποία κατ’ αυτόν συμπεριλαμβάνει τον Τζον Μπόλτον, τον σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας της αμερικανικής προεδρίας.

Πάντως, τόσο η Βρετανία, διά στόματος του υπουργού Εξωτερικών, Τζέρεμι Χαντ, όσο και η Σαουδική Αραβία, μέσω του υφυπουργού Εξωτερικών Άντελ αλ Τζουμπέιρ, συμφώνησαν με τις ΗΠΑ ότι το Ιράν βρισκόταν πίσω από τις φερόμενες επιθέσεις εναντίον δύο δεξαμενόπλοιων στον Κόλπο του Ομάν.

Στέλνουν κι άλλες δυνάμεις οι ΗΠΑ

Οι χθεσινές επιθέσεις πυροδοτούν εξελίξεις σε διάφορα επίπεδα. Στο διπλωματικό, η όποια προσπάθεια προσέγγισης ακυρώνεται αυτοστιγμεί, με τον Τραμπ, σε ανάρτησή του στο Twitter, να αναφέρει ότι εκτιμά τη μεσολαβητική προσπάθεια του Ιάπωνα συμμάχου του, Σίνζο Άμπε, όμως «προσωπικά» θεωρεί ότι είναι «υπερβολικά νωρίς ακόμη και για να το σκεφτούμε». Αντίθετα η άσκηση πίεσης στην Τεχεράνη θα συνεχιστεί, με την Ουάσιγκτον να αυξάνει τη στρατιωτική της παρουσία στην περιοχή.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ήδη καταρτίζονται σχέδια για ένα ιδιότυπο ναυτικό αποκλεισμό του Ιράν, με πρόσχημα την ασφάλεια της ναυσιπλοΐας. Υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της αμερικανικής κυβέρνησης δήλωσαν ότι οι ΗΠΑ συζητούν με τους συμμάχους τους διάφορες επιλογές για το πώς θα προστατεύσουν τη διεθνή ναυσιπλοΐα στον Κόλπο του Ομάν μετά τις επιθέσεις σε δεξαμενόπλοια.

Την ίδια ώρα, οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις γνωστοποίησαν ότι το αντιτορπιλικό «USS Mason» ήδη πλέει προς το σημείο όπου φέρονται να διαπράχθηκαν οι επιθέσεις στον Κόλπο του Ομάν. Ήδη, το αντιτορπιλικό «USS Bainbridge» βρίσκεται σε στενή επαφή με το δεξαμενόπλοιο «M/V Kokuka Courageous», που έχει υποστεί ζημιά.

(Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, AFP, «Reuters»)

ΔΕΣ ΑΚΟΜΑ

ΠΑΜΕ όχι στην ποινικοποίηση των αγροτών

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ του ΠΑΜΕ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

Βαριά καταδίκη σε βάρος στελεχών του οργανωμένου αγροτικού κινήματος επέβαλε χτες το «αγροτοδικείο» της Λάρισας, υιοθετώντας το επικίνδυνο σκεπτικό περί «ηθικής αυτουργίας» για κινητοποιήσεις που έγιναν το 2017.

Η απόφαση αυτή επιβεβαιώνει ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει το δρόμο που χάραξαν ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, λίγες μάλιστα μέρες πριν από τις εκλογές, με στόχο την τρομοκράτηση των αγροτών αλλά και όσων άλλων αγωνίζονται ενάντια στην πολιτική που τους καταδικάζει στη φτώχεια και στη ζωή χωρίς δικαιώματα, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι η αντιλαϊκή πολιτική πάει χέρι-χέρι με τον αυταρχισμό και την καταστολή.

Είναι βαθιά γελασμένοι όσοι βλέπουν σε αυτές τις καταδικαστικές αποφάσεις, καθώς και σε άλλα τρομοκρατικά μέτρα το τέλος των αγώνων της αγροτιάς και των εργατών. Όσο θα συνεχίζεται η πολιτική της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων που οδηγούν το λαό στη φτώχεια και στην εξαθλίωση σε όφελος των μεγάλων των επιχειρηματικών ομίλων, τόσο θα μεγαλώνουν και θα δυναμώνουν οι αγώνες,  ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι κάθε φορά ο κυβερνητικός διαχειριστής αυτής της πολιτικής.

Οι φτωχοί αγρότες και η συμμαχία τους με τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα μπορούν να βάλουν φρένο στον αυταρχισμό και την ποινικοποίηση των αγώνων, να ανατρέψουν την πολιτική της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων.

******************

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ του ΠΑΜΕ

Στις 19 Ιούνη θα πραγματοποιηθεί η εξ’ αναβολής δίκη των νεολαίων αγωνιστών που διώκονται για τη συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις στο Άγαλμα του μακελάρη Τρούμαν ενάντια στους βομβαρδισμούς των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στη Συρία.

Με τα γνωστά κατασκευασμένα κατηγορητήρια που παραγγέλλει η Πρεσβεία των ΗΠΑ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στοχεύει όσους αντιπαλεύουν τα εγκλήματα των ιμπεριαλιστών σε βάρος των λαών, επιδιώκοντας να ξεπλύνει τους αιματοβαμμένους σχεδιασμούς, στους οποίους συμμετέχει με τα μπούνια. Για αυτό στοχοποιεί τη λαϊκή αντίσταση και διώκει όσους αγωνίζονται με συλλήψεις, δίκες και διώξεις.

Αυτό που δεν έχουν πάρει χαμπάρι ακόμη είναι πως όσο θα στήνουν στο σκαμνί τη νεολαία και τους εργαζόμενους, τόσο θα αποκαλύπτεται ο βρώμικος ρόλος τους και θα μεγαλώνει η αντίσταση του λαού.

Καλούμε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να δώσουν μαχητική απάντηση με την παρουσία τους στα Δικαστήρια της πρώην σχολής Ευελπίδων, στις 19 Ιούνη στις 8.30 π.μ. στο κτίριο 7.

 

 

«ΤΑ ΛΕΠΙΑ ΤΩΝ ΨΑΡΙΩΝ» Διήγημα της Κατερίνας Μήλιου.

ΔΙΗΓΗΜΑ
Της Κατερίνας Μήλιου  

Από την ανέκδοτη συλλογή της «Αίρω τι, Ερώ τι και Ρέω»

ΤΑ ΛΕΠΙΑ ΤΩΝ ΨΑΡΙΩΝ

 «Αυτά δεν είναι αστεία!» της είπε η κυρία Καλλιόπη.
«Μμμ! Εσύ είσαι πολύ σοβαρή» απάντησε η Μαρία «Δεν έχεις ιδέα από χιούμορ»
«Χιούμορ! Καλύτερα να σοβαρευτείς λέω εγώ!»
«Τώρα; αποκλείεται! Μετά τις διακοπές τα λυπητερά»
«Τί να σου πω, τί να σου πω! Μάζεψες όλα σου τα πράγματα; Μήπως ξέχασες τίποτα;»

«Νομίιιιζεις… Νομίιιιιζεις…» Άρχισε να τραγουδάει η Μαρία κι εξαφανίστηκε στο μπάνιο. Τα συγκέντρωσε όλα σ’ ένα μικρό νεσεσέρ και ξαναβγήκε. Η ώρα ήταν 11πμ. Το καράβι έφευγε στις 1μμ. Δεν είχε και πολλή ώρα. Έπρεπε να βιαστεί. Ένα σωρό όμορφες σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό της. Το πλοίο, ο αέρας που θα φυσούσε. Εκείνη θα είχε γείρει το κεφάλι της στα γόνατα του Πέτρου και… η συνέχεια στο νησί. Η συνέχεια που κανένας δεν την ήξερε παρά μόνο εκείνη κι ο Πέτρος. Η συνέχεια που δεν θα ήταν μόνο οι διακοπές. Τέρμα. Τέρμα πολλά πράγματα. Οι προσδοκίες και οι αγωνίες των δικών της. Η μιζέρια της    καθημερινότητας. Η μιζέρια τους. «Νομίιιιζεις….» ξανάπιασε το τραγούδι. Της είχε κολλήσει τις τελευταίες μέρες. Το είχε ακούσει πρόσφατα, ούτε πού θυμόταν πού. Πρέπει να ήταν παλιότερο τραγούδι, κάποιες δεκαετίες πριν.

«Αμάν πια μ’ αυτό το τραγούδι», αναστέναξε η κυρία Καλλιόπη. «Να ήξερες και τη συνέχεια τουλάχιστον….». Την ήξερε τη συνέχεια, η μητέρα της δεν την ήξερε.

Όλα έτοιμα, 11.35πμ. Πρέπει να ξεκινήσω αμέσως, σκέφτηκε, αλλιώς κινδυνεύω να μην προλάβω. Βέβαια, αφού θα έπαιρνε το μετρό και μετά τον ηλεκτρικό  για τον Πειραιά ήταν υπολογισμένος ο χρόνος, αλλά πάλι καλύτερα να βιαζόταν να ξεκινήσει.

«Πού θα συναντηθείς με τα κορίτσια;»

«Μα έξω από το πλοίο, πού αλλού;». Τα κορίτσια ήταν συνεννοημένα, αλλά μόνο ότι τις διακοπές της θα τις έκανε με τον Πέτρο κι όχι μαζί τους.

«Να περάσεις καλά, να προσέχεις και να μου τηλεφωνήσεις μόλις θα φτάσετε στο νησί. Μην το ξεχάσεις, γιατί ξέρεις πως ανησυχώ!»

«Εγώ; Να το ξεχάσω; Ποτέ! Το πρώτο πράγμα που θα κάνω, θα σου τηλεφωνήσω». Η κυρία Καλλιόπη κούνησε το κεφάλι της με δυσπιστία και παραίτηση. «Να προσέχεις! ξαναφώναξε. Η Μαρία έκλεισε την πόρτα κι έμειναν πίσω τα κάδρα, τα έπιπλα, οι ηλεκτρικές συσκευές, η μαμά κι ο μπαμπάς όταν θα γύριζε το απογευματάκι από τη δουλειά του. Καλός μπαμπάς, είχε δώσει τα χρήματα γι αυτές τις διακοπές παρά τις δυσκολίες που υπήρχαν.«Δεν είμαστε και σε τραγική κατάσταση, είχε πει. Υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται έξω. Αφού θες να πας, να πας με τις φίλες σου». Πού να ήξερε! Πήγε να νιώσει λίγο άσχημα, ότι τον είχε ξεγελάσει, αλλά η εικόνα του Πέτρου, γελαστού να την περιμένει την έκανε να χαμογελάει σ’ όλη τη διαδρομή μέχρι το λιμάνι.

Το πλοίο ήταν στη θέση του. Αραγμένο υπομονετικά μ’ ένα ελαφρώς ειρωνικό χαμόγελο για όσους κατέβαιναν, αλλά και για όσους ανέβαιναν. Για εκείνο δεν άλλαζε τίποτα, μετέφερε κι αυτούς που πήγαιναν σαν να ερχόταν κι αυτούς που ερχόταν σαν να πήγαιναν.

Ο Πέτρος βρισκόταν έξω από το γραφείο «WonderfulLines». Την περίμενε μ’  ένα σάκο ταξιδιού στον ώμο, ένα κασκέτο λευκό στο κεφάλι, γυαλιά ηλίου, σορτς και τα εισιτήρια στο χέρι. Πήρε ο ένας τον άλλον αγκαλιά.

«Όλα εντάξει;»
«Φυσικά. Εσύ;»
«Εντάξει!»
«Πάμε;»
«Φύγαμε!».

Το πλοίο ξεκίνησε και σε καμιά ώρα η αρχική κίνηση του κόσμου, που έπιανε θέση είτε μέσα, οι περισσότεροι στα μπαρ και λίγοι σε καμπίνες, είτε έξω, στα πλαϊνά του πρώτου επιπέδου, του δεύτερου ή στο κατάστρωμα, καταλάγιασε. Όλα ήταν καλά. Η Μαρία, ακριβώς έτσι όπως το είχε φανταστεί.Σε κάποια άκρη απ’ τα τεράστια παγκάκια του καταστρώματος, ξαπλωμένη με το κεφάλι της στα πόδια του Πέτρου νανουριζόταν από το λίκνισμα κι από το χέρι του που τη χάιδευε. Πέρασε κι άλλη ώρα, σηκώθηκε, πήραν καφέ, τον ήπιαν, χάζεψαν τη θάλασσα που είχε αρχίσει να κάνει προβατάκια, ένα πλοίο που διασταυρωνόταν με το δικό τους σε μεγάλη απόσταση και ξαναπήραν την ίδια θέση στο παγκάκι. Ο ήλιος είχε κάνει γωνία στο σκέπαστρο, άρχισε να την καίει και παρά το ότι εδώ και λίγο είχε αρχίσει να φυσάει αρκετά, αυτό δεν βελτίωνε την κατάσταση, αλλά μάλλον την χειροτέρευε, έκανε την κάψα να έρχεται κατά ριπές στο πρόσωπό της. Μια σκέψη πέρασε από το μυαλό της, ότι έπρεπε να κουνηθεί εάν δεν ήθελε να καεί, πήγε να ανασηκωθεί από τα πόδια του Πέτρου που  μάλλον, καθιστός, είχε σχεδόν αποκοιμηθεί, πήγε να του μιλήσει, αλλά μια τρομερή έκρηξη διέκοψε και άλλαξε τα πάντα. Όλο το πλοίο σείστηκε. Τον εκκωφαντικό ήχο ακολούθησαν κραυγές και φωνές που καλούσαν σε βοήθεια, νόμιζε σχεδόν από παντού. Ακολούθησε ένα μπέρδεμα σαν αυτό στις ταινίες. Κάπου είχε πιάσει φωτιά. Εκείνη με τον Πέτρο έτρεχαν να κατέβουν προς τα κάτω. Κάτι άρχισαν να λένε τα μεγάφωνα, μάλλον για τις σωσίβιες λέμβους, αλλά ο πανικός κυριαρχούσε, δεν μπορούσε να ακούσει καθαρά.

«Αυτά δεν είναι αστεία!» της φάνηκε πως άκουσε τη φωνή της κυρίας Καλλιόπης. Πράγματι δεν είναι! Ένιωσε στο κορμί της το καράβι να γέρνει. Γλύστρησε; δεν θυμόταν πώς είχε βρεθεί στη θάλασσα, χωρίς τον Πέτρο. Δεν θυμόταν σε ποιό ακριβώς σημείο τον είχε χάσει. Κάποιοι πιο πέρα από εκείνη επίσης κολυμβούσαν. Ήταν ο Πέτρος ανάμεσά τους, πού ήταν; Φώναξε το όνομα του, στην αρχή από κάπου νόμισε ότι άκουσε τη φωνή του, σαν να τη φώναζε κι εκείνος,   όμως αντί να τους πλησιάζει απομακρύνονταν. Υπήρχε κάποιο ρεύμα ή ο αέρας που όλο και δυνάμωνε φυσούσε αντίθετα και την παράσερνε; Συνέχισε να  φωνάζει για αρκετή ώρα, όσο της επέτρεπαν οι δυνάμεις της, αλλά οι φωνές που άκουγε πιο πριν χάνονταν σιγά σιγά ώσπου δεν άκουγε πια παρά μόνο τη θάλασσα που έμπαινε στο στόμα της. Το λίκνισμα στο πλοίο που της φαινόταν διασκεδαστικό με την εικόνα από τα λευκά προβατάκια στο βάθος, τώρα την ανεβακατέβαζε σαν με σκοπό να την πνίξει.  Όμως δεν είχε πνιγεί. Το πλοίο το έβλεπε πια στο βάθος.  Της φάνηκε γερμένο, βυθιζόταν άραγε; Είχαν κατεβάσει τις βάρκες; δεν μπορούσε να διακρίνει. Φώναξε μια τελευταία φορά όσο πιο δυνατά μπορούσε, καταλάβαινε πως πια δεν είχε νόημα, κανείς δεν την άκουγε  κι αντί να πλησιάζει εκεί που ήθελε να πάει απομακρύνονταν.

Σκέφτηκε εκείνον τον καθηγητή της κολύμβησης, τον αυστηρό, θα μπορούσε να του φιλήσει τα πόδια αυτή τη στιγμή. «Την αντοχή σας!» έλεγε ο άγιος εκείνος άνθρωπος «την αντοχή σας θέλω να αναπτύξετε…, και… οικονομία δυνάμεων, αλλιώς θα εξαντλείστε από την αρχή» Πόσο δίκηο είχε. Μια θάλασσα δίκηο. Συνέχιζε λοιπόν, όσο γίνεται, να μην κολυμπάει, να προσπαθεί να μην καταπίνει το νερό που έμπαινε στο στόμα της και να μη δίνει σημασία στον πόνο που ένιωθε στο δεξί της πλευρό. «Πώς ήταν δυνατόν να συμβαίνουν όλ’ αυτά! Τί θα μπορούσε να συμβεί από δω και πέρα; Ως πότε θα κρατούσε η αντοχή της μέσα στο νερό; Πόσο θα έπαιρνε να την αναζητήσουν; Ήδη στον ουρανό απλώνονταν μια σκοτεινιά. Ήταν η νύχτα που έρχονταν ή καταιγίδα; Άρχισε να τρομάζει. Δεν έβλεπε πια το πλοίο, ούτε στον ορίζοντα.Πόση ώρα παράδερνε στο νερό; Είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου. Που βρισκόταν άραγε; Κάπου στ’ ανοιχτά σίγουρα, όμως πού;  Θα υπήρχε κάποιο νησάκι εκεί κοντά να την ξεβγάλει το κύμα ή θα την έριχνε στα βράχια και θα έπρεπε να κρατηθεί μακριά; Θα μπορούσε; Δεν έβλεπε τίποτα πέρα από τα κύματα κι αυτά πιο πολύ τα ένιωθε. Τα μάτια της είχαν θολώσει από την αλμύρα και πονούσαν.

Ξαφνικά, όπως συχνά συμβαίνει με ό,τι κακό ή καλό έρχεται στη ζωή μας, σ’ ένα σήκωμα του νερού στον ορίζοντα φάνηκε ένα ταχύπλοο που χοροπηδούσε επικίνδυνα. Κάποιος τρελός που είχε αψηφήσει τον καιρό ή τον έπιασε στα ξαφνικά; Ερχόταν κατά πάνω της. Αν δεν την έβλεπε…..Καλύτερα να μην το σκεφτόταν. Σήκωσε το ένα χέρι της όσο πιο ψηλά μπορούσε, παρά τον πόνο που αυξήθηκε στο πλευρό της, το κούνησε μανιασμένα και προσπάθησε να αναπηδήσει. Σαν να κάνω πεταλούδα, παρότρυνε τον εαυτό της, ξανά και ξανά και ξανά, λαχάνιαζε. Αν δεν την έβλεπε θα είχε εξαντλήσει όλες της τις δυνάμεις. Το ταχύπλοο πράγματι πλησίαζε κι εκεί που νόμιζε ότι θα τη χτυπήσει, καθώς ένα κύμα το έκανε να αναπηδήσει ακόμη πιο ψηλά, άλλο ένα, εξίσου δυνατό σήκωσε κι εκείνη κι έτσι πρέπει να την έκανε ορατή, έκοψε ταχύτητα, έκανε μία στροφή γύρω από τον εαυτό του και σταμάτησε σχεδόν δίπλα της. Κάτι έπεσε λίγο πιο πέρα, ήταν σωσίβιο; Προσπάθησε αλλά δεν μπορούσε. Μετά, δυο χέρια ή ήταν τέσσερα, δυο μέσα στο νερό και δυο από πάνω στο σκάφος, τελικά την τράβηξαν και βρέθηκε σωριασμένη, να κλυδωνίζεται πια μέσα στο στέρεο σκάφος. Πήγε να ψελλίσει κάτι στον άντρα που στεκόταν από πάνω της, της φάνηκε πως ήταν ο Πέτρος. Ξαφνικά αναρωτήθηκε πάλι για τον Πέτρο και μετά έπαψε να σκέφτεται ο,τιδήποτε.

Ένα πρωινό είναι πάντα ένα ξεκίνημα ή μια συνέχεια. Ένα πρωινό περιμένει πάντα τί θα φέρει η μέρα ή διηγείται ό,τι η προηγούμενη νύχτα πέρασε. Και τα δύο ήταν άγνωστα για τη Μαρία. Το σώμα της πονούσε, τα σεντόνια ήταν άσπρα με πλεκτή δαντέλα στα τελειώματα που άγγιζε με τα δάχτυλά της και στα μάτια της έπαιζε μια αχτίδα που ξέφευγε μέσα από τη χαραμάδα του γαλάζιου παραθυρόφυλλου που αν και στερεωμένο καλά, έτριζε από τον αέρα που ακουγόταν έξω, λυσομανούσε. Θυμήθηκε ποια ήταν, την κυρία Καλλιόπη, τον πατέρα της, τον Πέτρο και….ό,τι είχε συμβεί μέχρι τη στιγμή που τα μπράτσα την άδραξαν και τη σήκωσαν μέσα από τη θάλασσα «Αχ! βόγκηξε σε μια κίνηση που έκανε να σηκωθεί, μα δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια. Απ’ την ίδια ρωγμή που έμπαινε η αχτίδα, τώρα διέκρινε ένα κομμάτι τρυκιμισμένης θάλασσας.

«Την κατάρα μου να έχουν!». Η κυρία Καλλιόπη έκλαιγε. Έκλαιγε από χθες, απ’ όταν άκουσε τις Ειδήσεις, απ’ όταν την ειδοποίησαν. Την είχε πάρει μόνο για λίγο, κλαίγοντας, ο ύπνος στον καναπέ και ξύπνησε φωνάζοντας. Δεν ήταν μόνο ένας εφιάλτης. «Να πάρουμε ξανά τηλέφωνο…» είπε απεγνωσμένα. Ο άντρας της προσπαθούσε να δείχνει ψύχραιμος, όμως δεν ήταν «Θα μας πάρουν εκείνοι, είπαν, ας περιμένουμε λίγο ακόμα», της απάντησε, ενόσω πηγαινοέφερνε το σώμα του νευρικά. Δεν τολμούσε να την πλησιάσει, δεν τολμούσε να την αγκαλιάσει, ένιωθε πως μέσα σε μια τέτοια κίνηση θα κατέρρεε κι εκείνος. Κι έπειτα…. Όλα ένιωθε να θολώνουν μέσα του, έσφιξε τα δόντια. «Ας περιμένουμε λίγο ακόμα», επανέλαβε, «δεν ακούς για τον καιρό; Είπαν δεν μπορούν να κάνουν τίποτα ακόμη. Ούτε καν να πλησιάσουν». Η κυρία Καλλιόπη δυνάμωσε το κλάμα. Ο Αντρέας κατευθύνθηκε προς το μέρος της, τής χάιδεψε λίγο το κεφάλι και κατευθύνθηκε στο μπάνιο να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό του και στο κεφάλι του. Το ένιωθε να καίει ολόκληρο και τα μάτια του να τσούζουν σαν να του έμπηγαν βελόνες.

Η Μυκονιάτισσα μαγείρισσα, καμαριέρα και κυρά του σπιτιού, έβαλε μπροστά στη Μαρία ένα ποτήρι κρύο γάλα, ψωμί ζυμωτό, φρέσκο βούτυρο και μαρμελάδα. Τι μαρμελάδα ήταν αυτή; περίεργη στην όψη. Ήταν ακόμη εξαντλημένη, ζαλισμένη, το σώμα της πονούσε ολόκληρο και πιο πολύ το δεξί της πλευρό. «Τί τα θέλεις παιδί μου, η Παναγιά σε φύλαξε. Ευτυχώς που σώθηκες!… Άκου ολόκληρο καράβι να βυθιστεί! Τί να έγινε, πώς έγινε;» Άκουγε την κυρά Ευτυχιώ, έτσι ήταν το όνομά της, να της μιλάει. «Βυθίστηκε; Καλά το έβλεπα λοιπόν πως είχε γείρει», ψέλλισε η Μαρία,  «Έκρηξη έγινε, ακούστηκε σαν έκρηξη και μετά….» «Έκρηξη; λες να ‘ταν τρομοκράτες; που κακό χρόνο να ‘χουνε οι άθεοι, φωτιά να τους κάψει! Φάε όμως, φάε! Μαρμελάδα λωτού είναι», της έλυσε την απορία. «Κάτσε να σου αλοίψω εγώ μια φέτα, όλα τα έχω κάνει με τα χεράκια μου, είναι καλά. Φάε να μου πεις αν σ’ αρέσουν» Και της έβαλε μπροστά της, στο πιάτο μια τεράστια φέτα, με μπόλικο βούτυρο και μαρμελάδα. «Φοβήθηκα χθες έτσι όπως ήσουν, τρώγε! πιες και λίγο γάλα! Χρειάζεται να δυναμώσεις. Φοβήθηκα χθες έτσι όπως σε είδα. Κοιμήθηκες βαθιά όλο το βράδυ, αλλά εμένα δεν μ’ έπαιρνε ο ύπνος, ερχόμουν και σ’ έβλεπα. Μια χαρά όμως είσαι σήμερα, μια χαρά! Ο πόνος θα περάσει, ξεκούραση μάλλον μόνο θέλει, αφού είσαι καλά σήμερα».

Τα δυνατά εκείνα χέρια που την τράβηξαν από το νερό ήταν του Νίκου και του Παντελή. Ο Νίκος είχε δει, από μακριά το καράβι να βυθίζεται. «Πού να πλησιάσει! Γύρισε, να τον έβλεπες πώς γύρισε! Απ’ του χάρου τα δόντια, φαινόταν. Δεν τον χωρούσε ο τόπος. Ευτυχώς που σε είδε τελευταία στιγμή και κατάφεραν και σε πήραν. Όλο το βράδυ με ρωτούσε για σένα. Πού να κοιμηθεί κι εκείνος! Είναι καλός άνθρωπος ο Νίκος. Συγγραφέας, πλούσιος και λίγο παράξενος, καλός όμως, καλός άνθρωπος», συνέχιζε να μιλά η κυρά Ευτυχιώ. Η Μαρία δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Το μυαλό της έτρεχε στον Πέτρο, στους γονείς της. «Να τους ειδοποιήσουμε» είπε «να μάθουν για μένα, να μάθω κι εγώ για τον Πέτρο». Δυστυχώς δεν μπορούσαν να τους ειδοποιήσουν. Τα μποφόρ συνεχιζόταν. Ήταν περίεργο για τούτη την εποχή, αλλά «μήπως όλα δεν έχουν γίνει πια περίεργα;», έλεγε η κυρά Ευτυχιώ. Η ιδιοτροπία του ιδιοκτήτη του νησιού τούς ήθελε απομονωμένους, ούτε τηλέφωνο, ούτε κινητά, ούτε ασύρματο που να μπορούν να επικοινωνήσουν με τον υπόλοιπο κόσμο, παρά μόνο στο πλεούμενο κι αυτός χαλασμένος. «Τί τα θες το ότι ήταν χαλασμένος σε έσωσε, αλλιώς θα είχαν γυρίσει, δεν θα ‘πεφταν στον καιρό και σε σένα». Τώρα όμως δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο, έπρεπε να περιμένουν να κοπάσει ο άνεμος, να ηρεμήσει η θάλασσα. Έπειτα όλα θα ήταν απλά. Η κυρά Ευτυχιώ την κοίταξε που μόρφασε «Πονάς πολύ, παιδί μου; Πού πονάς;»

«Δεν είναι τίποτα, μην ανησυχείτε, θα μου περάσει. Μήπως να ξαπλώσω λίγο να! εδώ σ’ αυτό τον καναπέ. Δεν θέλω να μείνω μόνη. Συνεχίστε να μου μιλάτε. Πέστε μου  κι άλλα γι αυτό το νησί και τον ιδιοκτήτη του».

«Όπως θες Μαρία μου, Μαρία δεν είπες ότι σε λένε;»
«Μαρία, ναι»

«Λοιπόν, άκου! Αυτό είναι ένα πολύ μικρό νησάκι. Έτσι να κάνεις και το ‘χεις περπατήσει όλο. Ξερό, όπως όλα γύρω. Αλλά ο Νίκος έχει φυτέψει έναν μικρό κήπο, σκεπαστό από πάνω με καλάμια για την κάψα, από εκεί και οι λωτοί για την μαρμελάδα. Σου άρεσε; δεν μου ‘πες». Έγνευσε καταφατικά, «διαφορετική αλλά ωραία», απάντησε. Λοιπόν, τον κήπο τον φροντίζει ο Παντελής, που είναι και ψαράς και μάστορης, ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές, πολυτεχνίτης, δύστροπος, μα εγώ τον κουλαντέρνω. Αν πάει να μου υψώσει τη φωνή, του τις βάζω εγώ πρώτη, συνεννογιώμαστε! Ο Νίκος σου είπα θέλει ησυχία, γράφει, διαβάζει ή αγναντεύει το πέλαγο, βγαίνει με τον Παντελή για ψάρεμα. Είναι συγγραφέας σου το ‘πα. Το τελευταίο του βιβλίο «Τα λέπια των ψαριών».

Μα, βέβαια! η Μαρία το ήξερε αυτό το βιβλίο, το είχε διαβάσει, ήταν πολλά σημεία που δεν είχε καταλάβει, όμως της άρεσε, την έκανε να σκεφτεί, από πού προερχόμαστε και που πάμε, τί και πώς γράφεται πάνω μας. Αφού ακόμη και στα ψάρια τα λέπια  δείχνουν από πού προέρχονται. Έμπλεκε μια ιστορία, ο Νίκος με όλ’ αυτά.  Θα τον γνώριζε σε λίγο, «όπου να ‘ναι θα επέστρεφε» της είπε η κυρά Ευτυχιώ. Είχε πάει, παρότι ακόμη φυσούσε δυνατά, «δεν άντεχε, δεν σου ‘πα, δεν τον χωράει ο τόπος από χθες που γύρισε», για ένα γύρω να δει τυχόν καταστροφές. «Είχε ρίξει μεγάλη βροχή, καταιγίδα κι ο αέρας νόμιζες θα σηκώσει όλο το σπίτι». Η Μαρία ένιωσε ένα ρίγος. Θα μάθαινε άραγε, αναρωτήθηκε, από πού προέρχονταν ο Νίκος και που πήγαινε, γιατί είχε απομονωθεί σε τούτη τη μικρή βραχονησίδα; Εκείνη που πήγαινε, ο Πέτρος; Πού πήγαιναν μέχρι που έσκασε, ήταν άραγε βόμβα;

Τρομοκράτες! σκέφτηκε η Μαρία, την κουβέντα της κυρά Ευτυχιώς, τώρα όλους τους έλεγαν τρομοκράτες. Τι να είχε γίνει άραγε; Πού βρισκόταν ο Πέτρος; Οι γονείς της θα είχαν τρελαθεί από την αγωνία, θα είχαν ακούσει στις ειδήσεις, θα τους είχαν ειδοποιήσει. Τι έγινε άραγε ο Πέτρος; Δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται τον Πέτρο. Εκείνη όποτε άκουγε στις ειδήσεις για τρομοκράτες αναρωτιόταν, ήθελε να μάθει περισσότερα. Δεν ήταν όλοι τρομοκράτες, πίστευε, αν και οι πράξεις τους μπορεί να τρομοκρατούσαν. Ποιους όμως; Όταν ήταν για διαμαρτυρία σ’ όσα συνέβαιναν; Εντάξει, να μην υπάρχουν θάνατοι, αυτό δεν το μπορούσε, γίνονταν όμως; Κι όλοι οι άλλοι θάνατοι, αθώων, από τους πολέμους που δεν τους διάλεξαν, που δεν τους ήθελαν, όλοι οι άλλοι θάνατοι από τον εξευτελισμό των ανθρώπων; Γι αυτό εκείνη ήθελε να φύγει. Οι γονείς της μήπως δεν αργοπέθαιναν με το να σκέφτονται μόνο πώς θα πληρώσουν τη δόση του δανείου, την εφορία και τους λογαριασμούς; Τί να έγινε με το καράβι, πέθαναν άνθρωποι; Ο Πέτρος; Εκείνη δεν είχε πεθάνει. Χωρίς να το καταλάβει άρχισε να κλαίει, βουβά δάκρυα έτρεχαν και μια θλίψη απέραντη την κάλυψε. Η κυρά Ευτυχιώ το κατάλαβε, ήρθε και την αγκάλιασε. «Κλάψε κόρη μου, κλάψε, θα σου κάνει καλό. Τί είν’ αυτό που πέρασες! Μικρό παιδί να βολοδέρνεις στη θάλασσα τόσες ώρες…» Κι η αγκαλιά της έγινε λιμάνι να αγκυροβολήσει, όχι μόνο η χθεσινή,  αλλά όλη η φουρτούνα που ζούσε τα τελευταία χρόνια.

 Ο Νίκος μπήκε στο σπίτι πολύ αργότερα, αναμαλλιασμένος, θεόρατος της φάνηκε, ψαρρά μαλλιά και γένια, σαν το θεό Ποσειδώνα, ένα πράγμα. Ήταν κι από τον ύπνο, η Μαρία. Μετά το κλάμμα είχε γείρει ξανά στον καναπέ και σαν σε όνειρο άκουγε την κυρά Ευτυχιώ να συμμαζεύει το τραπέζι, να το καθαρίζει, τη βρύση να τρέχει νερό, κάτι ξέπλενε, έπειτα τον ήχο κατσαρόλας που κοχλάζει, κι ενώ γύρω ο τόπος γέμιζε μοσχοβολιά φαγητού, έξω ο αέρας έκανε τα παραθυρόφυλλα να κλονίζονται ακόμη και να τρίζουν στα στηρίγματά τους. Όλ’ αυτά σιγά σιγά γίνονταν μια ησυχία που γαλήνευε το σώμα της.

Αντάλλαξαν μερικές κουβέντες, με την κυρά Ευτυχιώ για τις ζημιές που βρήκε, «θα ‘χουμε δουλειές, μόλις κοπάσει ο αέρας με τον Παντελή» της είπε κι έπειτα έστρεψε το σώμα και το βλέμμα του σ’ εκείνη. Άρχισε να τη ρωτά για το πώς αισθάνεται, πώς τη λένε, από πού είναι και που πήγαινε, ήταν μαζί με κάποιον στο καράβι; Εκείνη πήγε να του πει και βούρκωσε. «Καλά, τα λέμε και μετά όλ’ αυτά, με την ησυχία σου», την καθησύχασε κι εκείνη άφησε πάλι τα δάκρυά της ελεύθερα να τρέξουν.

«Τί καλό θα φάμε, Ευτυχιώ; Μυρίζω ψαρόσουπα!».
«Σε λίγο όλα θα είναι έτοιμα, είναι απ’ τα χθεσινά ψάρια, αυτά που πρόλαβες πριν τον καιρό».

Το τραπέζι γέμισε ξανά και στρώθηκαν οι τέσσερεις. Ο Παντελής αμίλητος της έριχνε κλεφτές ματιές όταν μόρφαζε τις στιγμές που ο πόνος στα πλευρά της τής υπενθύμιζε ότι κάτι δεν πάει καλά. «Ίσως είναι ράγισμα», της είπε ο Νίκος, «και μάλλον θα ‘πρεπε να μείνεις ξαπλωμένη». Αλλά εκείνη δεν μπορούσε, το ήξερε, αν πήγαινε να ξαπλώσει που θα ‘ταν μόνη στο δωμάτιο που ξύπνησε, θα της ερχόταν πάλι όλα ζωντανά στο μυαλό και δεν το άντεχε. «Δεν θέλω» ψέλλισε. «Πού είναι ο Πέτρος;» σκέφτηκε, για χιλιοστή φορά. «Καλά, καλά, μόνο να μένεις όσο γίνεται ακίνητη. Αύριο, νομίζω, θα μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε με τους δικούς σου. Ο καιρός δεν θα κρατήσει».

Έτσι κι έγινε. Απ’ το σούρουπο πήρε να κοπάζει ο αέρας. Το βράδυ όλο ήταν τόσο γαλήνιο που δεν πίστευες ό, τι είχε προηγηθεί. Όμως όλα είχαν συμβεί και ήταν εκεί, στη σκέψη της. Βγήκαν στο πλακόστρωτο μπροστινό μέρος. Μια βαθιά, ξύλινη πολυθρόνα για εκείνη, με πλαγιαστή ράχη, να είναι όσο γίνεται ξαπλωτή και σταθερή, μ’ ένα μαξιλάρι στο πλάι να στηρίζει τα πλευρά της. Ο ουρανός είχε γεμίσει αστέρια. Έπρεπε όμως να περιμένουν μέχρι το χάραμα. «Με το πρώτο φως θα ξεκινήσουμε με τον Παντελή» είχε πει ο Νίκος «Πρώτα θα ενημερώσουμε για σένα, να έρθουν να σε πάρουν, με φορείο καλύτερα, όχι άλλα τραντάγματα για τα πλευρά σου». «Και τον ασύρματο μετά, αφεντικό, μη τον αφήσουμε ακόμη χαλασμένο», πρόσθεσε ο Παντελής.  Ύστερα στη σιωπή, ήθελε να τον ρωτήσει για «Τα λέπια των ψαριών» αλλά ένιωσε τη σκέψη της να βουλιάζει στον κρότο της έκρηξης και στο νερό της θάλασσας. Ολόκληρη βούλιαζε. Άρχισε να νιώθει ότι μούδιαζε το σώμα της, αλλά δεν ήταν έτσι εκείνη, δεν τα παράτησε μέσα στο κύμα, δεν θα τα παράταγε και τώρα. Οι γονείς της, ο Πέτρος, οι φίλες της την περίμεναν. Ήταν ζωντανή! Βρισκόταν σ’ ένα μικρό νησάκι περιτρυγιρισμένη από καλούς ανθρώπους. Λίγο περίεργους, αλήθεια, αλλά αυτό την έσωσε. «Πώς βρέθηκες εκεί, πώς βρέθηκες εδώ, σ’ αυτό το νησάκι, γιατί;» ρώτησε το Νίκο και ξαφνιάστηκε με τον ενικό, αλλά δεν πρόλαβε περισσότερο να το σκεφτεί, καθώς εκείνος που έπινε με ράθυμες γουλιές ένα διαυγές ποτό, της απάντησε «Πώς βρέθηκα εκεί, είναι απλό. Με πρόλαβε ο καιρός, δεν είχα ασύρματο, δεν υπολόγισα καλά όταν ένιωσα τα πρώτα σημάδια, αν και όχι άμαθος τώρα πια. Το πώς βρέθηκα εδώ δεν είναι τόσο απλό. Η ανάγκη μου για ησυχία, μια κληρονομιά, το νησάκι που πουλιόταν και η φωτογραφία του στην εφημερίδα, μια παρόρμηση να δοκιμάσω, η αγάπη μου για τη θάλασσα, μια αγάπη που πέθανε, οι ιστορίες που πάλευαν μέσα μου ν’ αρθρώσουν λόγο, οι ιστoρίες έξω μου που ζητούσαν το χρόνο μου για την ανάγνωσή τους, το σώμα μου που ζητούσε κίνηση στη φύση κι άλλα πόσα άλλα άγνωστα μέσα μου που όλα ανταμοίφθηκαν απλόχερα. Κι απόρησε κι ο ίδιος για το πόσα πολλά είπε, εκείνος που συνήθως ήταν ολιγόλογος.

«Και τα λέπια των ψαριών;» συνέχισε, η Μαρία.
«Α! τα λέπια των ψαριών! Το διάβασες ή σου είπε η Ευτυχιώ;»
«Το διάβασα.»
«Ε! τότε, εσύ, τί λες γι αυτό;»
«Εγώ; Τί να πω εγώ για το βιβλίο;». Εκείνος περίμενε, δεν είπε τίποτα.

Έτσι, «Το διάβασα», ξεκίνησε να μιλά η Μαρία, «μου άρεσε! Δεν ήταν εύκολο!…Αλλού έρεε στη σκέψη μου κι αλλού σκόνταφτα. Ξαναγυρνούσα πίσω. Πού ήθελε να με οδηγήσει ο συγγραφέας, αναρωτιόμουν. Κι έπειτα, αν ήθελα εγώ να οδηγηθώ ή να πάω κάπου. Έφτιαχνα ένα δρόμο και συνέχιζα. Πιο κάτω κάπου με έβγαζε. Σ’ έναν πιο μεγάλο που συνέδεε με κόμβο πολλούς άλλους προηγούμενους κι άλλους μετέπειτα ή σ’ ένα μονοπάτι και ξανά αναρωτιόμουν, ώσπου στο τέλος, μ’ άφησε σ’ ένα ξέφωτο ν’ αναζητήσω τη δική μου συνέχεια…». Σαν παραλήρημα της φάνηκαν όσα είπε. Ούτε που τα ‘χε σκεφτεί για το βιβλίο μέχρι ετούτη τη στιγμή. Πού πήγαινε η ίδια; αναρωτήθηκε ξανά.

«Είδες; Τα είπες όλα!»
«Μα εσύ;»
«Εγώ! Εγώ έκανα την ίδια ακριβώς διαδρομή, γράφοντάς το».
«Η διαδρομή γραμμένη στα λέπια των ψαριών», είπε η Μαρία.

Ο Νίκος κοιτούσε τον ουρανό, η Ευτυχιώ άκουγε και έπλεκε, ο Παντελής σκάλιζε ένα ξύλο ξεβρασμένο από τη θάλασσα. Δεν διακρίνονταν ακόμη τι ήθελε να φτιάξει.

Η κυρία Καλλιόπη φώναζε «Θα τους σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια, όπως αυτοί το παιδί μου! Όχι, όχι! Θα ζει η Μαρία μου, δεν μπορεί, αλλά εγώ θα τους σκοτώσω!» Ο Ανδρέας έσφιξε το στόμα του και τις γροθιές του, κρατούσε σφιχτά τη σκέψη ότι θα ζούσε η μοναχοκόρη του, το καμάρι του! Έβλεπε το γλυκό της πρόσωπο να κάνει εκείνες τις γκριμάτσες της, να τον κοροϊδεύει, να μιμείται εκείνον και τη μάννα της. Πλησίασε τη γυναίκα του, την έσφιξε δυνατά, σχεδόν την τράνταξε. «Κόπασε ο αέρας, το άκουσες; με το πρώτο φως θα  μπορούν να ψάξουν.‘Τοιμάσου να κατέβουμε στο λιμάνι, μετά οι σκοτωμοί. Δεν ξέρουν ακόμη τίποτα, μόνο ότι το πλοίο βυθίστηκε, κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη. Ακόμη είμαστε στο σκοτάδι. Μάζεψε τα κουράγια σου, Καλλιόπη!» Κι άρχισε κι εκείνος, για πρώτη φορά, να κλαίει. Δυο σώματα αγκαλιασμένα με μια θάλασσα δάκρυα μέσα τους που πλάνταζαν στις άκρες των ματιών.

Το δωμάτιο γέμισε δάκρυα που τους έπνιξαν. Το πρώτο φως τους βρήκε σαν νεκρούς να ‘χουν ήδη μηχανικά ετοιμαστεί και να ξεκινούν.

Το πρώτο φως βρήκε και το Νίκο με τον Παντελή να βάζουν μπρος τη μηχανή στο πλεούμενο.

Στο λιμάνι μία τρέλα, απόγνωση με ελπίδα μαζί σε τόσον κόσμο μαζεμένο.

Όλα έγιναν απελπιστικά γρήγορα και αργά σινάμα. Ο Νίκος ειδοποίησε το λιμενικό που έστειλε και πήραν τη Μαρία με φορείο και την πήγαν κατευθείαν στο νοσοκομείο. Εκεί η Καλλιόπη κι ο Ανδρέας τη βρήκαν με ορό στο χέρι κι έμειναν μαζί της, δίπλα κι αγκαλιά να της χαϊδεύουν τα μαλλιά, να της λένε ότι όλα θα περάσουν, όταν τα βράδυα ξυπνούσε και φώναζε στον ύπνο της πνιγμένη η αναπνοή της μ’ ολάκερη τη θάλασσα μέσα στο στόμα της. Μετά τρία εικοσιτετράωρα μπορούσαν να φύγουν, να γυρίσουν στο σπίτι τους, το σώμα της όμως έπρεπε να μείνει ξαπλωμένο για ένα μήνα στο κρεβάτι, τόσο θα έπαιρνε πάνω κάτω να δέσει το ράγισμα στα πλευρά της, είπε ο γιατρός. Το έκανε. Ένα τραύμα αόρατο όμως πηγαινοέρχονταν μέσα της. Ο πόνος ήταν ανυπόφορος.

Ο Πέτρος είχε πνιγεί, πέφτοντας είχε χτυπήσει στο κεφάλι. Βρήκαν το πτώμα του να πλέει μίλια μακριά απ’ το ναυάγιο. Και δεν ήταν το μόνο. Ήταν μεγάλος ο αριθμός κι ακόμη δεν είχε τελειώσει η αναζήτηση. Τα δάκρυα της Μαρίας έκαιγαν συνεχώς στα μάτια της. Από το νοσοκομείο είχαν συστήσει ψυχολογική υποστήριξη. Θα έπαιρνε καιρό. Αυτός ο τεράστιος πόνος και ο φόβος έμοιαζε αδύνατο να υποχωρήσουν. Οι εφιάλτες! Όταν οι γονείς του Πέτρου πήγαν να τη δούν, τα μαύρα δεν έφταναν για να καλύψουν τον πόνο. Αναμεμιγμένος με θυμό, δεν ήξεραν ακόμη προς ποιον. Μήπως και προς εκείνη; Αν δεν ήταν μαζί, αν δεν σχεδίαζαν όσα σχεδίαζαν, αν δεν είχαν ανέβει ποτέ σ’ εκείνο τα καράβι, αν………… Δεν την ρώτησαν, μόνο με τα μάτια. Εκείνη ρωτούσε τον εαυτό της και είχε πολλά ακόμη να παλέψει μέσα της.

Έξω, συνεχίζονταν οι γνωστές δηλώσεις της πολιτείας. Μεγάλη τραγωδία. Θα έβρισκαν τους ενόχους. Θα τους αποδίδονταν όλες οι ευθύνες και η τιμωρία. Προς δικαίωση των θυμάτων. Θα……..

Οι δημοσιογράφοι είχαν βγει προς άγραν της καλύτερης συνέντευξης με τους συγγενείς των θυμάτων και τους επιζώντες. Όλα στο βωμό της τηλεθέασης. Είχαν κλείσει τα τηλέφωνα και δεν άνοιξαν ποτέ την πόρτα στα επίμονα χτυπήματα. Προσπάθησαν να κρατηθούν έξω απ΄ αυτόν τον νέο εφιάλτη και τα κατάφεραν.

Παιχνίδια πολιτικών συνέχιζαν τα περί τρομοκρατίας και αλληλοκατηγορούνταν με σκοπό το κομματικό τους όφελος. Όταν όλη η έρευνα κατέληξε σε εγκληματική αμέλεια συντήρησης του πλοίου από μέρους της εταιρείας προς χάριν του κέρδους, σιώπησαν. Η εταιρεία έπρεπε να αποζημιώσει τις οικογένειες των θυμάτων. «Βεβαίως!» ανέκραξαν οι πολιτικοί, «αλλά τώρα θα αφήσουμε ανεπηρέαστη τη δικαιοσύνη να κάνει το έργο της». Ο κύριος μέτοχος και ιδιοκτήτης όμως άφαντος. Η εταιρεία κήρυξε πτώχευση, ένα πλήθος εργαζομένων έμεινε στο δρόμο. Μετά από τον πρώτο καιρό που περίμεναν πως κάτι θα γίνει, άρχισαν τις διαδηλώσεις και η κυβέρνηση τα λογίδρια ότι είναι στο πλευρό τους, συμπαραστέκεται. Θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν να δώσει θέσεις εργασίας, αλλά οι καιροί είναι δύσκολοι.

Δύσκολη και λυτρωτική, την ένιωσε μετά, η Μαρία την επίσκεψη στον τάφο του Πέτρου. Είχε αρχίσει ένα ψιλόβροχο που συνόδευε με ήχους το δικό της βουβό κλάμα. Είχε πάει μόνη κι ένα γύρω, σε μια καθησυχαστική ησυχία, του είπε όλα όσα ακόμη δεν του είχε πει. Τούτη κι όλες τις επόμενες φορές, έβαλε σε λόγια τη ζωή τους, όπως τη φανταζόταν και τη μοιράστηκε μαζί του. Του είπε για τις ενοχές  της, γιατί να ήταν εκείνη που έζησε και για τους φόβους της, ότι δεν ήθελε να τον αποχωριστεί, αλλά και για τους γονείς της, για τους γονείς του, τις φίλες της, τους κοινούς τους φίλους, τη θεραπεία που έκανε και ότι σιγά σιγά το πάλευε.

Δυο χρόνια μετά, οι πρώην εργαζόμενοι της «WonderfulLines» ακόμη το πάλευαν, όπως  πάλευαν και οι οικογένειες των θυμάτων πιο πολύ, αλλά και των επιζώντων να επιβιώσουν, ψυχικά πρώτα απ’ όλα. Τα κανάλια τους είχαν αφήσει ήσυχους, τα είχαν ξεχάσει όλα. Που και που κάποια αναφορά για τα συνεχιζόμενα διαβήματα των πρώην εργαζομένων, αλλά κι αυτή σαν κάτι ενοχλητικό «Τί θέλουν πια κι αυτοί και συνεχίζουν!». Ο ιδιοκτήτης άφαντος, σε κάποιον, από τους οικονομικούς παραδείσους;

Δυο χρόνια μετά, απόψε, η Μαρία, μ’ ένα μικρό χαμόγελο, ξεκίνησε για μια παρουσίαση, του καινούργιου βιβλίου του Νίκου. Εκείνος δεν έμενε πια μόνιμα στο νησί κι εκείνη δεν σκόπευε να το σκάσει.

ΣΚΙΤΣΑ-ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ
Γεράσιμου Μ.Λυμπεράτου Σύδνεϊ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΝΙΓΜΟΙ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ

Συνεχίζονται οι έρευνες για τον εντοπισμό μεταναστών και προσφύγων από το ναυάγιο που σημειώθηκε νωρίς το πρωί σήμερα ανοιχτά της Μυτιλήνης. 

Σύμφωνα με το γραφείο τύπου του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, κατά τη διάρκεια της έρευνας εντοπισμού και διάσωσης των επιβαινόντων, τα έξι άτομα που περισυνελέγησαν χωρίς τις αισθήσεις τους, είναι  4 γυναίκες, 1 άνδρας και 1 ανήλικο κορίτσι.

Σύμφωνα με τις πρώτες μαρτυρίες, συνολικά, στη λέμβο επέβαιναν περίπου 70 άτομα.

Στις έρευνες συμμετέχουν περιπολικά και ναυαγοσωστικά σκάφη του λιμενικού, της Frontex, της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης και 1 ελικόπτερο του Πολεμικού Ναυτικού.

***********************

Από την μακρυνή Αυστραλία

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΚΚΕ

Με ΚΚΕ οι αδύναμοι γίνονται δυνατοί και νοικοκύρηδες στον τόπο τους
«Βρυσούλες γνώσης»