Δεν είναι η πρώτη φορά που θεωρήσαμε σωστό να κτίσουμε γέφυρες στην ποίηση Ελλήνων και Ελληνοαυστραλών ποιητών .
Και στο παρελθόν οι «Βρυσούλες γνώσης» ανάρτησαν ποιήματα τους ως μια ενότητα.
Σήμερα βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να ξανατολμίσουμε και να αναρτήσουμε 10 ποιήματα ισάριθμων ποιητών από τις δυο πατρίδες.
Κάποια από τα ποιήματα αυτά είναι αναρτημένα πολύ παλαιότερα και άλλα είναι του καιρού μας.
Σ αυτή την ανάρτηση αποφύγαμε να αναρτήσουμε ποιήματα ή σατιρικά ποιήματα με θέμα την πανδημία για το λόγο ό,τι δεν θέλουμε η πανδημία να αποτελέσει το Α και το Ω της ποίησης καθώς έστω και πίσω από την μάσκα η «ζωή τραβάει την ανηφόρα» κάτι που ξινίζει ιδιαίτερα ορισμένους.
Η πανδημία θα νικηθεί , η επιστροφή στην κανονικότητα θα γίνει είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν οι άνθρωποι του κέρδους.
Και η ζωή θα συνεχίσει τον δρόμο της με την καθημερινότητά της , με τους προβληματισμούς της , μέχρι να βρει τον δρόμο της που θα της επιτρέψει να ζει σε μια νέα καλλίτερη κοινωνία αγάπης και χαράς.
Τα παρακάτω ποιήματα σ’ αυτή την ανάρτηση έχουν κάτι να σας πουν . Η συνάντηση ποιητικών φωνών από δύο πατρίδες θα συμφωνήσετε αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον . » Βρυσούλες γνώσης»
**********
ΠΟΙΗΣΗ
MICHAEL PAIS ALASINOS Μελβούρνη
Από το περιοδικό Αντίποδες
Ελεύθερο πνεύμα
ΤΟ ΞΑΡΤΙ
Το νεύμα του πηγαίου ακολουθώ
πασκίζοντας στα δίκια να ισορροπώ.
Σαν μέλισσας κεντρί στο ψέμα εισχωρώ
χίλιες φορές πεθαίνω και ως ιδέα ζω.
Δεν έχει μέτρο η ύλη για να μετρηθώ
με τ΄άπειρο του νου, το μπόι μου μετρώ.
Στα ίχνη του ήλιου σαν χρυσό- περπατώ
άπειρο φέγγος η ψυχή μου, μεταξωτό.
Σαν άστρα που δονούν στον ουρανό
οι νότες της καρδιάς μου κι ο ρυθμός.
Κι όταν φορές ξυπνώ χωρίς σφυγμό
απ’ όνειρο αδιέξοδο, ψεύτικο πλαστό.
Δένομαι στις κραυγής μου τον ιστό
σαν ξάρτι αστραπής στον κεραυνό.
***********
ΠΟΙΗΣΗ
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη- Πάτρα
Φεβρουάριος 2021
ΣΘΕΝΟΣ ΚΑΙ ΗΡΩΙΣΜΟΣ
Θέλει γερά κότσια να μπορείς
να σηκώνεις το αβάσταχτο φορτίο
μιας ανελέητης μοίρας‧
να βρίσκεις το κουράγιο να βάζεις
τις σπασμένες φτερούγες στο γύψο
να δέσουν με Υπομονή,
Επιμονή και Δύναμη
να συνεχίζεις ακάθεκτος
με νύχια και με δόντια
να επιστρέψουν στη ζωή
οι μελλοθάνατοι…
Αυτό είναι σθένος και ηρωισμός!
**************
ΠΟΙΗΣΗ
Ανέστης Χριστίδης– Αθήνα
Από την ιστοσελίδα Ποιηματικά 2019
ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ
Την ώρα που έπινα καφέ, σε είδα
Μια φωτογραφία, τα ξανθά σου μακριά μαλλιά φώναζαν
Υπάρχω, μπροστά στο κράνος την πλαστική ασπίδα της καταστολής.
Που το κουφάρι μιας γυναικείας ύπαρξης κράταγε όρθια.
Ξανθοί βόστρυχοι μακρινοί δίπλα στην σημαία της Παλαιστίνης.
Ορμή που πηγάζει από το δίκιο αγώνα σου τους τρομάζει.
Το βράδυ θα ξαπλώσουν και οι δύο στην αγκαλιά του έρωτα
Μα τα όνειρα που τον γλυκαίνουν δε χωράνε παντού.
Αγώνας και όνειρα γεμίζουν την ζωή με γλυκά χαμόγελα μιας χαραυγής,
που οι τύραννοι ζητάν στο κρασί να βρουν.
**********
ΠΟΙΗΣΗ
Κώστας Ευαγγελάτος – Αργοστόλι
Από την π. συλλογή ΕΡΜΗΤΙΚΕΣ ΛΑΜΠΙΔΕΣ
ΑΣΜΑ
Σε βρήκα με τα ρούχα της δουλειάς
στα βράχια με τα πεύκα και τα σκίνα.
Κοκκινοπήλι, ασφαλαχτοί και σμύρνα
σε φώτιζαν με βότσαλα που βρίσκαμε παιδιά.
Αλέα ομοιωμάτων η ψυχή μας
σε λόφους με μαχαίρια κι’ ερπετά
διάφανο νέκταρ που μας ξεδιψά
απ΄ τ’ αλμυρό νερό και την οδύνη.
Επίγραμμα ζωής σε ξύλο ιερό
γαλάζιο υφάδι που απαλύνει τις πληγές
ανάλυφο στο δέρμα των εφήβων
χαρακτικό με αλάτι σε αλυκές.
Πράσινο φίδι στο βαθύ πηγάδι
σέρνει του κλείδωνα το φως.
Αστράφτει του έρωτα ο τροχός
στο ζοφερό κι αθώρητο λιβάδι.
Εμείς στης γης την κοφτερή σκιά
γυμνές κι ανάστροφες ελπίδες.
Θολόπλευστες αφές μας οδηγούν
στου πάθους τις ακάθεκτες λεπίδες.
**********
ΠΟΙΗΣΗ
Νίκος Νομικός- Μελβούρνη
Από το περιοδικό ΑΝΤΙΠΟΔΕΣ
Οκτώμβριος 2020
ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ
Στην Σοφία μου
Είναι κάτι μέρες αλλιώτικες
απ’ τις συνηθισμένες
είναι σαν ένας σκοτεινός μονόδρομος
της αποκαλυπτικής οδοιπορίας
με την ψυχολαλιά βουβή στη στόχαση
του παρόντος και του μέλλοντος
είναι σαν ένα βαρύφορτο αναρριχητικό
που ανεβάζει με μισή αναπνοή
τα τραύματα στον ατέλειωτο ανήφορό τους
μέσα απ’ τις βαθιές και μακρόσυρτες ώρες
ενός όρθρου βαθύφωνου στο κατευόδιο
αγάπης στης ζωής μου την Σοφία
μεσ’ την ουράνια ανάπαυσή της
με το γλυκό κι αξέχαστο χαμόγελό της.
**********
ΠΟΙΗΣΗ
Πέτρος Σοφιανός- Πυθαγόρειο Σάμου
Οκτώμβριος 2020
ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ της ΒΡΟΧΗΣ
Τη ψυχή μου ξεσηκώνει πεταλούδα της βροχής
που τον κόσμο αναστατώνει μιας πηγαίας εποχής
Άνοιξη όταν φτερουγίζεις μ’ Έρωτα σαν κυνηγάς
χρώματα απ’ τα λουλούδια στα φτερά σου σεριανάς
Απ’ το Χάος στην Επιστήμη κι απ’ τα Μαθηματικά
πιο όμορφο τον κόσμο φέρνεις στα πουά σου τα φτερά
Καταιγίδα αν ξεσηκώνει ένα φτερούγισμά σου μόνο
σίγουρα εσύ λυτρώνεις τη ψυχή μου από τον πόνο
Έτσι όπως κυλούν τα χρόνια στον περίπατο της γης
πνίγεσαι κι αναγεννιέσαι απ’ τα βάθη μιας ψυχής
Πεταλούδα που πονάει φέτος τούτη η Άνοιξη*
μα η αγουρίδα μέλι είπα πάλι θα γενεί …
κι απ’ τη χρυσαλίδα πάλι η ψυχή θ’ αναστηθεί !!!
**********
ΠΟΙΗΣΗ
Γεράσιμος Μ.Λυμπεράτος Σύδνεϊ
Φεβρουάριος 2021
ΜΑΚΡΑ ΠΝΟΗ ΑΓΩΝΑ…
Τύμπανο η καρδιά
στης «Ρωμιοσύνης» τον σκοπό
κτυπά και θριαμβεύει,
και μια και δυο και τρεις φορές
σαν κρασί δυνατό
το σώμα το θεριεύει.
Το κορμί μου
τον ήχο του ακολουθεί
το καίει επιθυμία
τικ τακ και βηματίζει,
με μέθη ασυγχρόνιστη, βαθιά,
το σπρώχνει
στη διαδήλωση να μπει
των πρωτοπόρων εργατών την απεργία.
Δεν είναι όνειρο απατηλό η ζωή
που έρχεται και ξαφνικά φεύγει
αλλά μια μακρά πνοή αγώνα
που μας ακολουθά και πάντα μένει.
Κάπως έτσι θα την βρούμε την ζωή
με τους κτύπους της καρδιάς,
της μιας κίνησης αιώνιας,
σινιάλο πρώτο,
τύμπανο ισχυρό γιορτής, Ειρήνης,
δικαιοσύνης και ομόνοιας!
**********
ΠΟΙΗΣΗ
ΜΑΡΩ ΝΙΚΟΛΑΟΥ Μελβούρνη
Από το περιοδκό ΑΝΤΙΠΟΔΕΣ
Οκτώβριος 2020
ΕΡΗΜΗΝ ΣΟΥ
Λιωμένο ασήμι το φιλί της θάλασσας
στα γυμνά σου πόδια.
Υγρή υπόσχεση αέναης ανανέωσης
χωρίς ενοχές ή προκαταλήψεις.
Ο ήλιος μάτι θεού, ολοπόρφυρος
σε ευλογεί την ώρα που ζωγραφίζει το στερέωμα
και παραδίδει σκυτάλη στο πρώτο χλωμό άστρο της
νύχτας
Άλλη μια μέρα πνίγηκε μέσα στα χρώματα του δειλινού
με τις λέξεις να καταγράφουν αργόσυρτα
τη μελαγχολία των πεσμένων φύλλων
στα σιωπηλά δρομάκια της Μνήμης και της Λήθης.
Άλλη μια βραδιά στολίζεται να βγει στο σεργιάνι
μαζί με τα χτεσινά όνειρα
να καταγράφουν στα πέπλα της τα γιορτινά
τους αυριανούς ελπιδοφόρους ορίζοντες
φεγγαροστέφανο στο μαξιλάρι σου.
Το σύμπαν σε διαρκή οργασμό κάνει σούμα
και λογαριάζει
αδιαλείπτως και αδιαλλάκτως
ανέκαθεν.
Ερήμην σου!
*************
ΠΟΙΗΣΗ
Αδριανός Καζάς Σύδνεϊ
Από την π. συλλογή
Εκεί που φυσούν οι άνεμοι 1953-1993
Η ΘΗΒΑ ΤΟΥ ΝΟΤΙΑ
Μάταιο κι αν καβάλησα το βοριά
να θάψω πίσω μου
«τας εντολάς» και «τας διαταγάς».
Όπου γης αγώνες και αγωνίες,
όπου τόπος και το ίδιο σύνδρομο
του κυνηγού και του κυνηγημένου.
Η Θήβα ξανά αργοπεθαίνει,
χρόνια τώρα οι γυναίκες δεν γεννούν
ούτε τα βασταγά και τα κοπάδια
στις στάνες.
Η ανομβρία έκαψε τα σπαρτά,
κύματα η ακρίδα
εξαφάνισε τις καλαμιές
και στέρφες μένουν οι βρυσούλες.
Ήρθανε πάλι τα μαντάτα
για το θάνατο του αφέντη
και πως τη φοβερή σφίγγα
την χτύπησε κεραυνός
κι απαλλαχτήκαμε.
Χήρα έμεινε η αφέντρα
και η Θήβα χωρίς τύραννο.
Τελευταίο πανηγύρι
ο γάμος της μεγαλόκαρδης
της πολυχρονεμένης,
με το μορφονιό τον Τρυπιοπόδαρο,
τον σωτήρα του τόπου μας.
Η γή δεν ξανάβγαλε λουλούδια,
μόνο η σκόνη χορεύει
στον αέρα
σε μακρόσυρτα σύννεφα.
Θεέ των όμβρων και των υετών,
ποιο ζωντανό σφαχτάρι γυρεύεις
στο θυσιαστήριο,
να ξαγοράσουμε την οργή σου
με κνίσα,
μπας και στερέψει
η χολή που μας ποτίζεις.
**********
ΠΟΙΗΣΗ
Σοφία Μπάντσου Πιτσαλίδη
Περέα Θεσσαλονίκης 2016
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Προβολή
στην Αγαθούλα
Τα μάτια σου δεν έχουν κόγχες
είναι τεράστια μα και μικρά.
Διαβάζω μέσα τους ένα πελώριο ΓΙΑΤΙ
αντάμα χορεύουν η αβεβαιότης με τη γνώση.
Παρελθόν και μέλλον παίζουν κλεφτοπόλεμο
μήπως και το παρόν προφτάσουν.
Τα μάτια σου είναι μακρινά
δεν είναι του κόσμου τούτου.
Έφτασαν κιόλας εκεί
όπου το σώμα αρνείται να φτάσει πεισματικά.
Μετέωρα, αρνούνται να κλάψουν,
ρίχνουν φευγαλέες ματιές στο τώρα.
Περήφανα, σαν ο τελευταίος πολεμιστής
σε μιαν άνιση μάχη.
Φωτεινά, σαν ο ήλιος που ανατέλλει.
**********