ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ, ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ
και εικαστικών δημιουργιών
ΚΕΙΜΕΝΑ Γεράσιμος Μ.Λυμπεράτος
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ Γιώργος Παπαγεωργίου
Η οικογένεια του Γεράσιμου Μ.Λυμπεράτου που για 43 χρόνια αγόγγυστα του προσφαίρουν τον χρόνο να δίδει το παρόν στα παροικιακά δρώμενα του Σύδνευ και να συγγράφει.
Φ. Από αριστερά η Γυναίκα του Ιωάννα και τα παιδιά του Μαρίνος και Τζέννη κρατούν στα χέρια τους τις συλλογές ποίησης και διηγήματος.
*Λύπες, χαρές, σ’ έναν γκρίζο ουρανό (ποιήματα μικρά θεατρικά)
*Στο βάθος του κόσμου (ποιήματα)
*Αυτό ήταν (διηγήματα)
Πάνω από 200 άτομα τίμησαν με την παρουσία τους την εκδήλωση για την παρουσίαση των ποιητικών συλλογών και διηγήματος του Γερ.Μ.Λυμπεράτου.
Σε ένα ενθουσιώδες ακροατήριο που αριθμούσε πάνω από 200 άτομα έγινε η παρουσίαση των δύο ποιητικών συλλογών και μιας διηγημάτων του Γεράσιμου Μ. Λυμπεράτου στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας τις 2-2-2020.
Στην πανοραμική αίθουσα του Georges River Sailing club από νωρίς άρχισαν να καταφθάνουν οι φίλοι της λογοτεχνίας και της καλλιτεχνίας για να απολαύσουν (αποδείχτηκε εκ των υστέρων) τόσο τις απαγγελίες των ποιημάτων, την ανάγνωση μικρών διηγημάτων και των εύστοχων ομιλιών όσο και τις δεκάδες μικροζωγραφικές του Γεράσιμου Μ. Λυμπεράτου. Κοντά σ αυτές και τρία πανέμορφα γλυπτά του καλλιτέχνη και ομιλητή Φ. Βούρου.
Δεκάδες κάδρα ζωγραφικής του Γερ. Μ.Λυμπεράτου παρουσιάστηκαν και σχολιάστηκαν ευμενώς κατά την διάρκεια της εκδήλωσης. Να σημειωθεί πως παρ’ όλο που οι ζωγραφικές δεν ήταν διαθέσιμες πάρα πολλοί πιεστικά ήθελαν ν’ αποκτήσουν τουλάχιστον μια απ’ τις ζωγραφιές. Συγνώμη όμως που δεν μπορέσαμε να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες τους. Δεν θέλαμε η εκδήλωση να εμπορευματοποιηθεί.
Την ίδια στιγμή η εκδήλωση αυτή μετατράπηκε και σε ένα συγκινητικό Re-union καθώς δεκάδες άνθρωποι της παροικίας μας ξανασμίξανε και τα ξανάπανε ύστερα από πολλά χρόνια.
Τα τρία γλυπτά (κατασκευές) του καλλιτέχνη της παροικίας μας Φωκίωνα Βούρου.
Σχετίζονται άμεσα με το εργατικό κίνημα στην Αυστραλία και την Ειρήνη. Σε άλλη μας ανάρτηση Θα μιλήσουμε περισσότερο για τα εικαστικά και τις δημιουργίες του Φ. Βούρου.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με τον διευθυντή του Ελληνικού Προγράμματος ραδιοφωνίας του SBS, Θέμη Καλό ο οποίος αφού καλωσόρισε τους παρευρισκόμενους παρουσίασε με λίγα λόγια τα τρία βιβλία ποίησης, διηγήματος και αναφέρθηκε στο βιογραφικό του του Γερ. Μ. Λυμπεράτου.
Εξήρε την συνεργασία του που είχε με τον δημιουργό στην κοινοτική εφημερίδα «κοινοτικοί ορίζοντες» τονίζοντας ό, τι είχε μακράν παρουσία στα λογοτεχνικά δρώμενα της παροικίας μας.
Φωτο από αριστερά: Γερ.M.Λυμπεράτος, Θέμης Καλός, Στράτος Μαυραντώνης, Μαίρη Πετροπούλου. Δ. Δαβίσκας, Φ. Βούρος
Ακολούθως παρουσίασε τους Δημήτρη Δαβίσκα , και Μαίρη Πετροπούλου (απαγγελίες ποιημάτων και ανάγνωση διηγημάτων) και τους ομιλητές Γερ.Λυμπεράτο που αναφέρθηκε στην «σχέση ποιητή και ποίησης», τον εργάτη του πνεύματος Στράτο Μαυραντώνη, που μίλησε για τα πεζά και για την λογοτεχνία γενικότερα, καθώς επίσης τον Φωκίωνα Βούρο που μίλησε για τις Ζωγραφιές και τα Σκίτσα.
Θα πρέπει να σημειωθεί πως πάνω από 150 βιβλία δηλαδή όλα όσα είχαν μεταφερθεί στην αίθουσα της παρουσίασης έγιναν ανάρπαστα και δεν έφθασαν για να ικανοποιηθούν αρκετοί ακόμη συμπάροικοι.
Οι απαγγελίες και τα διηγήματα ήταν επιλεγμένα ποιήματα και διηγήματα που κατά γενική ομολογία άρεσαν ιδιαίτερα.
Συγκλονιστική ήταν και η απαγγελία του δημιουργού Γερ. Μ. Λυμπεράτου του ποιήματος «κοιμήσου Αγγελούδι μου» που αναφερόταν στο προσφυγόπουλο που ξέβρασε η θάλασσα το 2015 στις ακτές της Τουρκίας , τον μικρό ΑΛΙΑΝΤ.
Συγκεκριμένα ο ποιητής ανάφερε πριν την απαγγελία: …Δύο φορές ντράπηκα στην ζωή μου για τον τίτλο που φέρω ..αυτό τ’ ανθρώπου. Τη μια φορά όταν το καράβι που μας μετέφερε στην Αυστραλία σταμάτησε στο τότε Κολόμβο και μας άφησαν να βγούμε στην πόλη. Εκεί αρκετοί από μας σε ένα χαντάκι είδαμε για πρώτη φορά ένα παιδί με φουσκωμένη κοιλιά να ξεψυχάει, πιθανότατα από πείνα. Και την δεύτερη φορά όταν αντίκρυσα την φωτογραφία του μικρού Αλιάντ που έκανε το γύρο του κόσμου, σημαδεύοντας το δράμα των προσφύγων θυμάτων του πολέμου, που χαρακτηρίστηκε ως «το τέλος του ανθρωπισμού.»
Επίσης με μεγάλη ευχέρεια η δασκάλα Μαίρη Πετροπούλου ανάγνωσε το διήγημα «Πρωί στις ακτές του BOTANY BAY» ένα διήγημα που μέσα από 3 σελίδες αναδύονται συγκλονιστικές εικόνες από την ζωή των μεταναστών και δραματικών στιγμών της δημιουργίας την κοινωνίας των Νέο Αυστραλών σε σχέση με τους ιθαγενείς αυτής της χώρας. Επίσης ο ηθοποιός του παροικιακού μας θεάτρου Δ.δαβίσκας ανάγνωσε με επιτυχία το συγκινητικό θεατρικό ρομάντζο « Με μια αγκαλιά κόκκινα τριαντάφυλλα» Αφήσαμε τελευταίο και τον συντονιστή της εκδήλωσης θέμη Καλό ο οποίος μας απήγγειλε δύο ποιήματα το ένα «πριν την άσπρη μέρα» που περιγράφει με σαφήνεια την πορεία του κάθε μετανάστη από τον σκληρό αγώνα του για την επιβίωση ως το ρίζωμά του στην νέα του πατρίδα., και το αντιπολεμικό ποίημα «Το αίμα σου.»
Δεν μπορέσαμε ν’ αποφύγουμε τα αυτόγραφα, χαρά μας έδωσαν και ταυτόχρονα γνωρίσαμε και νέους συμπάροικους που δεν τους ξέραμε.
……………………………………..
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΜΝΕΙΑ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ Γ.ΠΑΠΑΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΘΥΜΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΚΙ ΕΓΡΑΨΕ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ «ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»
…………………………………………
Οι βρυσούλες γνώσης σταδιακά θα καλύψουν όλες τις ομιλίες. Σήμερα μόνο θα αρκεστούμε στην Ομιλία του Γερ.Μ..Λυμπεράτου και θα παρουσιάσουμε λίγες φωτογραφίες από την πραγματικά πετυχημένη εκδήλωση της Παρουσίασης.
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ Μ.ΛΥΜΠΕΡΑΤΟΥ
… Μετά τις Ευχαριστίες σε όσους συνέβαλαν στην προβολή της εκδήλωσης, μεταξύ αυτών, στις παροικιακές εφημερίδες Ελληνικός Kήρυκας , Ο ΚΟΣΜΟΣ , Ράδιο SBS, Λέσχη των Φίλων του ΚΚΕ, της ΚΟ Βάσης Ν. Μπελογιάννης του ΚΚ Αυστραλίας κλπ.
Αγαπητοί μου φίλοι
Η παρουσία μου στα λογοτεχνικά δρώμενα της παροικίας μας αρχίζουν από παλιά καθώς ποιήματα και διηγήματα δημοσιεύθηκαν σε όλες τις εφημερίδες της παροικίας μας Νέα Πατρίδα, Ελληνικό Κήρυκα, Κόσμο, Κοινοτικοί ορίζοντες, Κυριακή, Ελληνίς κλπ.
Σήμερα όμως και καθώς τα χρόνια περνούν είπα να υπακούσω στον «χρόνο» που κάθε στιγμή με προστάζει με την λέξη «Σπεύδε».
Έτσι αποφάσισα να εκδώσω μερικά από τα παλιά και περισσότερα από τα νέα ποιήματα και διηγήματά μου.
Σήμερα βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σας τα παρουσιάσω ως συλλογές, σε εκδόσεις ΛΑΓΟΥΔΕΡΑ που εδρεύουν στην Αθήνα.
Αγαπητοί μου φίλοι,
χαρά μου θα είναι αν μπορέσω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου που εκφράζονται λογοτεχνικά είτε με το ποίημα είτε με το διήγημα είτε με την καλλιτεχνία.
Επειδή όμως άλλοι ομιλητές θα αναφερθούν στο διήγημα και τα σκίτσα προτίμησα την σημερινή μου ομιλία να την συσχετίσω με την ποίηση, να δώσω έμφαση σ’ αυτό που λέμε «σχέση του ποιητή με την ποίηση». Έτσι όταν θα έρθετε σ΄ επαφή με τα ποιήματά μου θα καταλάβετε περισσότερο πως προέκυψαν αυτά.
Αγαπητοί φίλοι,
πρέπει να τονίσω πως η σχέση μου με την ποίηση πρωταρχικά φέρει τη σφραγίδα της ανάγκης. Δεν μου την επέβαλε κανείς, φυσικά ήρθε στη ζωή μου, κάποιες στιγμές της εφηβείας μου κι αργότερα σαν βρέθηκα σ’ αυτούς τους μακρινούς τόπους ως μετανάστης.
Και λειτούργησε αρχικά σαν μια εξομολόγηση, ξεκλειδώνοντας από μέσα μου συμπτώματα του εφηβικού μου φόβου και προσαρμογής, σε έναν περίγυρο ασφυκτικό που δημιούργησαν οι μεταπολεμικές καταστάσεις, και μετέπειτα οι πρώτες διαπιστώσεις της μεταναστευτικής μου ζωής.
Αργότερα κοντά στην εργασία μου, στις καθημερινές σχέσεις με τους άλλους εργαζόμενους, ακόμη και τις ώρες τις ελεύθερες, του στοχασμού και των ερωτηματικών που έθετε η ζωή, συνειδητοποίησα, ότι η σχέση μου με την ποίηση πέρασε σε ένα νέο στάδιο, καθώς μέλημά μου δεν ήταν μόνο το δικό μου βίωμα αλλά και του συνανθρώπου μου, η ίδια η κοινωνία.
Η πάλη για επιβίωση, κοινωνική δικαιοσύνη, για ειρήνη και ένα καλύτερο κόσμο, ήταν προϊόν της ευαισθησίας που απόκτησα από την σχέση μου με την ποίηση.
Έτσι, πιασμένοι χέρι-χέρι με την Ποίηση (την αληθινή ποίηση*) με μια αισθητική δυνατή ταξική κρίση που απόκτησα, με διευρυμένο πλέον το νου, βαδίζουμε με σκοπό την Ανύψωση του Ανθρώπου, του ανθρώπου που μάχεται πρακτικά και πνευματικά για την ευτυχία του, απαλλαγμένη από κοινωνικές ανισότητες και δεινά.
Δεν κρύβω πως η ποίηση ως ισχυρό μέσον γνώσης για την αλήθεια της ζωής επιδρά αποφασιστικά στη σκέψη μου, στον στοχασμό μου αλλά και με καθιστά υπεύθυνο απέναντί της. Με προτρέπει ν’ αναπαράγω απ’ τη ζωή ό,τι με συγκινεί, ό,τι με θυμώνει, ό,τι τέλος πάντων κεντρίζει το ενδιαφέρον μου και να πράττω ανάλογα, με στίχους και ποιήματα.
Ήταν για μένα το όπλο που με βοηθούσε να απαντώ στα μεγάλα ερωτηματικά που μου έθετε η ανθρώπινη ύπαρξη . Το παντοτινά συγκλονιστικό πρόβλημα της ζωής και του θανάτου, των σχέσεων του ανθρώπου με την ύπαρξή του , με τον ίδιο τον άνθρωπο.
Σ’ αυτό τόσο η ποίηση όσο και το διήγημα (στο βαθμό που αυτό γίνεται επιτρεπτό ) με βοηθά στη στόχευση της αλήθειας για τα σημερινά κοινωνικά προβλήματα που μαστίζουν τον πλανήτη μας, να σταθώ στο πλευρό του αγωνιζόμενου Ανθρώπου για Ειρήνη και ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ναι, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, που ίσως αυτό να είναι κι ένα από τα πολλά που πρεσβεύει η αληθινή ποίηση ως τελικός σκοπός, αλλά κι όλες οι άλλες τέχνες.
Αλήθεια, κάποιες στιγμές αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ανθρώπινη ζωή, χωρίς αυτή την σχέση με την ποίηση, τις τέχνες γενικότερα;
Θα μύριζε η ζωή μας δυόσμο και βασιλικό ή θα μας αγκάλιαζε η ψυχρή αίσθηση του χειμώνα;
Θα νιώθαμε την ανάγκη να υμνούμε τον έρωτα, την αγάπη, με στίχους, ή θα νιώθαμε την άγρια αίσθηση διαιώνισης του είδους των ζώων;
Θα τραγουδούσαμε τους στίχους «… σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες» ή θα υποτασσόμαστε στον κατακτητή ως δούλος λαός;
Κοιτάζω τα αστέρια στον ουρανό που τρυπούν με μίσος αδιάκοπα τα σκοτάδια της νύχτας. Να μια αληθινή ποίηση αναφωνώ, να μια σχέση ποίησης και ποιητή με νόημα για τον Αγωνιστή Άνθρωπο! Να μια σχέση λογοτέχνη κι αστεριών, που εκφράζει τον αδιάκοπο αγώνα του ανθρώπου για να λάμψη το φως εκείνο που θα τον οδηγήσει σε ένα καλλίτερο αύριο.
Ωστόσο από αυτά τα γενικά και ειδικά ζητήματα που ανάφερα πηγάζει, κι ένα σπουδαίο ερώτημα.
Τι με έκανε επί της ουσίας να θέσω την ποίηση και τα διηγήματά μου στην υπηρεσία του Ανθρώπου;
Πρέπει να απαντήσω. Με έκαναν οι προοδευτικές ιδέες που απόκτησα.
Χωρίς αυτές τα ποιήματά μου, τα διηγήματά μου όσο και άρτια καλογραμμένα να ήταν αυτά, δεν θα περιείχαν τις ανθρώπινες αξίες, αυτές που προσφέρονται να αντιμετωπίσουν τον θάνατο, τον πόλεμο, την καταστροφή του περιβάλλοντος, την απανθρωπιά , την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την πείνα την θανατερή, την φτώχια, την ανεργία, τα ναρκωτικά, την κοινωνική σήψη και προ παντός την κακομοιριά και τον φόβο.
Γιατί όπως έλεγε και ο Γιάννης Ρίτσος πολλά από τα παραπάνω εκτός ότι δημιουργούν επιπρόσθετα προβλήματα αποτελούν και αιτία θανάτου.
Ο Άνθρωπος δεν γεννήθηκε στην μιζέρια και την κακομοιριά, για να του βάζουν στο στόμα του μια μπουκιά ψωμί και να τον υποχρεώνουν να λέει κι ευχαριστώ.
Ο άνθρωπος γεννήθηκε με προορισμό να μοιράζεται δίκαια και ισότιμα ότι του ανήκει με τους συνανθρώπους του, τα υλικά αγαθά που με ιδρώτα παράγει αλλά και τα πνευματικά , είτε αυτά είναι το ψωμί, είτε η υγεία, είτε η μόρφωση. Έτσι όπως μας το λέει κι ο επαναστατικός Κ. Παλαμάς στο ποίημά του « Εμείς οι Εργάτες»
Στου κόσμου τους θησαυριστές το βιός σου εργάτη
Νόμοι σ’το τρώνε αδικητές χωρίς ντροπή
Αγκαλιαστείτε αδέρφια ορθοί !
Με μια καρδιά μια γνώμη,
Δικαιοσύνη βρόντηξε , και λάμψε, προκοπή!-
Αξίζει λοιπόν αυτή την φυσιογνωμία που ονομάζεται εργάτης εργάτρια γυναίκα, άνδρας, μάνα, παιδί, να τους δώσουμε στην κοινωνία την θέση που τους αξίζει. Κι όχι αδιάντροπα να τους πετούμε πάνω τους όλες τις αμαρτίες του κόσμου.
Από την άλλη μεριά δεν αφήνω στην άκρη και ό,τι θετικό της ζωής αυτής. Την αναπτυσόμενη συνεχώς τεχνολογία, τις επιστήμες κλπ
Με τα ποιήματά μου και τα διηγήματα ύμνησα την αγάπη , τον έρωτα, την φύση, το κάλος, τίς παραδόσεις της πατρίδας μας, τα παροικιακά μας δρώμενα.
Όμως πιστεύω πως τελικά η ποίηση, η λογοτεχνία, η καλλιτεχνία, αλλά κι ο ίδιος ο ποιητής ,ο συγγραφέας, ο καλλιτέχνης, δεν θα γίνουν ποτέ διαχρονικοί δεν θα περάσει ποτέ το έργο τους στην Αθανασία, αν δεν κάνουν πρώτα το χρέος τους προς την ζωή, προς τον άνθρωπο.
Αν το έργο τους δεν συμβάλλει αποφασιστικά στην δημιουργία ενός καλλίτερου κόσμου.
Γι’ αυτό και κάνω έκκληση στους λογοτέχνες και καλλιτέχνες της παροικίας μας, στους δασκάλους και καθηγητές να κάνουν την μεγάλη υπέρβαση και να διδάξουν στις νέες γενιές σαν ένα πρώτο βήμα, και πριν από την λέξεις, Μάνα, ψωμί, σχολείο, δικαιοσύνη , καθήκον, την λέξη ειρήνη.
Ειρήνη στην οικογένεια, Ειρήνη στην κάθε κοινωνία, Ειρήνη σε όλο τον κόσμο .
Η λογοτεχνία και η καλλιτεχνία εδώ πρέπει να παίξει τον ρόλο της . Να γίνουν οι νοητοί φρουροί της ανθρώπινης ζωής. Ο κόσμος μπορεί ν’ αλλάξει προς το καλλίτερο! Ποτέ δεν είναι αργά, μπορεί!
Σας ευχαριστώ.